Sjómannadagsblaðið - 03.06.1945, Side 34

Minnisstæður skipstapi
efíir R. Barry O’Brien, sjóliðsforingja
Laugardag nokkurn í maímánuði 1891 var
merkjaskeyti sent frá Sorrento við Port Philips
Bay, nálægt Melboume í Astralíu, þess efnis, að
stórt seglskip væri í hættu statt út af Höfðunum.
Skeytið var svohljóðandi: — „Fjórsiglt bark-
skip er á hættulegum stað, hálfa sjómílu út af
boðunum milli Point Nepean og Cape Schanck.
Vindur er hvass og fer vaxandi, og sjógangur er
mikill. Skipið, sem er öðru hvoru hulið særoki,
liggur fyrir tveimur akkerum, og því aðeins, að
veður fari batnandi, er von um, að það reki ekki
í land. Dráttarbátur hefur verið skipinu til að-
stoðar í allan morgun, en hann varð að fara í
burtu um hádegisbilið til að sækja frekari hjálp.“
Skömmu eftir að þetta skeyti barst, — en það
vakti mikinn óróa og bollaleggingar, — kom svo-
hljóðandi skeyti frá merkjastöðinni á Cape
Schanck: „Fjórsiglt barkskip, sem liggur fyrir
akkerum upp undir boðunum, um 10 sjómílur
héðan, hefur sent eftirfarandi merkjaskeyti:
,Skipið rekur. Getum ekki gefið út meiri keðju
og höfum ekki fleiri akkeri. Dráttarbáturinn
hefur yfirgefið okkur‘.“
Dráttarbáturinn, sem hét Rescue, kom til
Queenscliff litlu síðar. Flutti hann þær fréttir,
að hið nauðstadda skip væri Craigbum, sem
hann hefði dregið út eftir gegnum Höfðana þá
um morguninn. Af einhverjum ástæðum hafði
dráttartaugin losnað um borð í Craigburn, og
þar sem ógerningur var að halda áfram þessa leið
á seglum einum, þá lagðist Craigbum til akk-
eris. Skipstjóri dráttarbátsins sagði, að Craigbum
hefði legið fyrir föstu þegar hann yfirgaf það, en
að staðurinn væri mjög hættulegur, og að ef
veður batnaði ekki fyrir kvöldið, yrði að draga
skipið lengra frá landi, en til að framkvæma það
verk, þyrfti fleiri en einn dráttarbát.
Hittist nú svo vel á, að kraftmikill dráttarbátur
var staddur þama. Hét hann Eagle. Fékk hann
þegar skipun um að fara ásamt Rescue, til aðstoð-
ar Craigburn. Dráttarbátamir komu nógu
snemma út að Craigbui'n til að geta bjargað því,
og því hefðu sögulokin átt að verða þau, að
dráttarbátamir hefðu dregið skipið af hinum
hættulega stað á annan öruggan, en í þess stað
endar sagan á ógæfu, harmleik og dauða, og það
eingöngu vegna þvermóðsku og sundurþykkju
um borð í barkskipinu. Dýmiætur tími tapaðist
við að þrátta um björgunarlaunin fyrir að draga
skipið á öruggan stað.
Craigburn, sem var fallegt skip, 1997 smálestir
að stærð, smíðað við ána Clyde 1884, lét úr höfn
í Melboume klukkan 11 föstudagskvöldið 8. maí
1891, og var ferðinni heitið til Wellington. Enginn
farmur var í skipinu annar en 900 smálestir af
kjölfestu. Áhöfn skipsins var 30 merrn auk skip-
stjóra að nafni Kerr. Hann var um sextugt og
hafði verið skipstjóri á skipinu frá því það var
fullsmíðað. í Wellington átti skipið að lesta ýms-
ar vörur og flytja þær til Lundúna. Hafnsögu-
maður að nafni Blanchard var með skipinu, var
hann frá Melbourne, en þar er álitin vera bezta
hafnsöguþjónusta veraldarinnar, og Craigbum var
dregið af dráttarbátnum Rescue.
Segl voru ekki höfð uppi meðan farið var eftir
hinum 40 sjómílna löngu sundum. Vindur var
hvass, beint á móti, og ferðin gekk seint. Skipin
náðu því ekki til Höfðanna fyrr en klukkan 6.30
á laugardagsmorgun, en skömmu áður ræddu
þeir saman um það, Kerr skipstjóri og hafnsögu-
maður, hvort ekki mundi réttast að leggjast til
akkeris út af Sorrento og bíða þar, þangað til
vindur gengi vestlægari. Að lokum kom þeim
saman um það, að óhætt mundi að halda ferðinni
áfram, ef dráttarbáturinn sleppti skipinu ekki
fyrr en djúpt út af Point Lonsdale. Ætti skipið
þá auðveldlega að ná á stjórnborðsslag fyrir Cape
Schanck. Skipstjóri dráttarbátsins samþykkti að
gera eins og þeir á Craigbum óskuðu eftir.
Ferðin gekk nú eins vel og hægt var að búast
við. Skipin voru næstum komin gegnum hin
straumhörðu sund, sem myndast milli Point Ne-
14 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ