Sjómannadagsblaðið - 06.06.1948, Síða 26

í háseta borðsalnum.
um kr. 300 milljónir. Nú eru ríkisþarfirnar meira en
% af útflutningsverðmætum þjóðarinnar. Utflutning-
urinn hefir 5—6 faldast að krónu tali síðan fyrir stríð
og þarfir ríkissjóðs í vasa þegnanna ihefir meira en
ellefufaldast á sama tíma.
Oll stríðsárin, sem voru veltiár á íslenzkan mæli-
kvarða lánaðist Islendingum ekki að greiða upp ríkis-
skuldirnar og hvíla þær með þunga á þjóðinni enn
um óákveðinn tíma. Það, sem er enn adhyglis- og
ámælisverðara við gerðir ríkisstjórnarinnar og alþingis
síðustu árin, er hafa bundið og rígbundið ríkið á
hundruð milljóna króna ábyrgðarklafa. Ríkið hefir
enga tryggingu eða íhlutun um, að viðkomandi að-
iljar geri sitt bezta um niðurgreiðslur skuldanna. Að
ganga í ábyrgð fyrir aðra er sama og skulda þá fjár-
'hæð sem ábyrgzt er. Þessar ábyrgðir sumar hverjar
geta skollið á ríkissjóðnum fyrr eða síðar, þá verður
þessum greiðslum skelt yfir á þegnana, sem auknum
sköttum.
Það sjá allir, sem vilja sjá, að skatta og tollaálög-
urnar eru komnar á hámark og vel það. Ef ekki verður
numið staðar og markvist klifað niður dýrtíðar og
verðbólgu stigana er vá fyrir dyrum. Það virðist því
6 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
miður ekki vera uppi stefna eða vilji til að spara eða
draga úr eyðslu ríkisins, þar sem þarfir þess fara S1
hækkandi ár frá ári. Með samþykkt dýrtíðarlaganna
um áramótin var vísitalan lögfest 300 stig. Var þessutf1
ráðstöfunum tekið með þögn og þolinmæði af öllu111
þjóðhollum mönnum. Þetta var af þeim talin naU^
syn vegna geigvænlegrar verðbólgu í landinu, seITl
var á góðum vegi með að sliga atvinnuvegina °S
hindra sölu á framleiðslu íslendinga á heimsmörkuð-
unum vegna dýrleika varanna. Þeir, sem tóku dýrtjðaf'
lögunum og öðrum ráðstöfunum þings og stjórnar
þeim málum, ætluðust til þess, að ríki og ’bæir lskk'
uðu tilkostnað og skatta í hlutfalli við rýrnun tekU'
anna. Hvað ríki og Reykjavík viðkemur hefir þetta
gjörsamlega brugðist.
Ríkisstjórnin og ráðuneyti þess hafa aukið tilkostnað
sinn um 10—15 milljónir og Reykjavík um
milljónir króna. Þeir góðu menn, sem að þessUtn
hækkunum standa, verða að færa rök fyrir þessuU1
og þvílíkum hækkunum. Þegar öllum launþegum me^
lögum er gert að skyldu að lækka laun sín, þá vsnta
þeir réttlætis, að sköttum og tollum verði ekki a Þa
bætt. Það virðist augljóst mál, þar sem vísitalan lskkar