Sjómannadagsblaðið - 12.06.1949, Qupperneq 28

ÞORLÁKSHÖFN
eftir Grím Þor\elsson
U træðið.
Verstöðin í Þorlákshöfn var stoð og styrkur sveit-
anna á Suðurlandi um langan aldur. Aðalafli skip-
anna var verkaður og lagður inn í verzlunina á
Eyrabakka. Fyrir hann var keypt allt sem nöfnum
tjáði að nefna og nauðsynlegt var á heimilum manna.
Raskið af fiskinum kom í góðar þarfir. Troz, úr-
gangsfisk, þorskhausa, upsi, sundmaga og fleira fóru
menn með heim til sín að endaðri vertíð, þótti það
góður búbætir og var talið næstum ómissandi víðast
hvar. Þau heimili, sem áttu menn við sjóróðra á
vetrarvertíð lifðu betra lífi en þau sem enga áttu.
Sjór var þar sóttur á opnum áraskipum. Veiðistöðin
var mjög vinsæl vegna aflasældar og öryggis, sem
hún veitti viðlegumönnunum sínum. Hlutir voru þar
hærri og jafnari yfirleitt en í nokkurri veiðistöð á
Suðurlandi frá Þjórsá að Grindavík. Ástæðan var sú
að lending var þar betri að miklum mun. Utforim
var ekkert. I Þorlákshöfn var þrautalending fyrir
sjóróðraskipin frá Loftsstöðum, Stokkseyri, Eyrar-
bakka og jafnvel utan úr Selvogi. Þegar öll sund
lokuðust af brimi á áðurnefndum stöðum var Þorláks-
höfn eini staðurinn sem um var að ræða. Þar var
Þorláí{shöjn, séð jrá bryggjunni á Norðurhellunni.
oftast hægt að lenda á meðan útsjórinn var fær opnui11
skipum. Þó gat landtaka þar líka verið erfið og hsttfl'
leg þótt veður væri gott. Var það af landbrimi þe5‘ir
mikil alda og ólga var í sjónum.
Gamlir sjóróðramenn.
Mannskaðar og sjóslys voru fátíð í Þorlákshöhþ
þó komu þau fyrir. Árið 1883 fórst þar skip með tUrl
áhöfn. Fádæmarok með frosthörku og snjókotfl11
skall skyndilega yfir þar um slóðir. Tvö
sem á sjó voru þann dag, náðu ekki lend
þeirra kom aldrei fram og ekkert spurðist til þesS
síðan. Hitt skipið hrakti undan ofsanum, við ekkert
varð ráðið. Loks rakst það á fiskiskútu eina frans''3’
sem bjargaði mönnunum um borð til sín. Eftir laflot
og mikið sjóvolk úti fyrir suðurströnd landsins settU
Frakkarnir skipshöfnina á land í Vestmannaeyju111-
Síðan eru liðin 66 ár. Aðeins þrír þeirra manna setn
þá var bjargað, eru nú á lífi. Þeir eru Einar EiflarS'
son frá Háholti í Gnúpverjahreppi, nú á Rauðarat'
stíg 30 í Reykjavík, Sigurður ísleifsson frá Bjargar'
koti í Fljótshlíð, nú í Vestmannaeyjum og Sigur^ur
Þorsteinsson frá Flóagafli, nú í Reykjavík.
Einar Einarsson réri 19 vertíðir í Þorlákshöfn. Uu1
aldamótin fluttist hann til Reykjavíkur og hefur att
þar heima síðan. Hann hefur stundað alls konar stor
síðan hann hætti sjóróðrum, m. a. hrognklesaveiðar
hér í grennd við eyjarnar. Nú er hann komín11 a
tíræðisaldur og því hættur öllu bjástri út á við. Þrárt
fyrir hinn háa aldur, er Einar hinn hressasti. Honu111
hefur því ekki verið fisjað saman, manninum þe1111-
Sigurður ísleifsson réri margar vertíðir í Þorlal's
höfn. Árið 1903 fluttist hann til Vestmannaeyjar
hefur átt þar heima síðan. Þar hefur hann stunda
sjóróðra en einnig smíðar, því hann var þjóðhag3
smiður að upplagi. Einkum var hann vandvirkur
og mikilvirkur rennismiður. Mátti með sanni segl3
um vinnubrögð hans að verkin lofuðu meistaran11-
þeirra skipa
neu. Anna^
8 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ