Sjómannadagsblaðið - 12.06.1949, Qupperneq 32

Við drágtun í t'fa’
hvort tveggja
þumlunga birðingur
báts oþþar myndi
þola hin æðisgcngnU
áhlaup cr
náhvalirnir gci ðu
á stcypircyðinn.
Þrátt fyrir fitulagið og hina seigu gráu húð var
'hvalurinn okkar — eins og við vorum farnir að kalla
steypireyðinn — mjög illa á sig kominn. Hugur
var með hinni stóru skepnu, í nauðum hennar en
við gátum enga hjálp veitt henni.
Steypireyðurinn kafaði aftur. Hvalveiðimenn segja
að stærstu hvalir komist oft út úr slíkum kröggum
sem þessum með því að kafa dýpra heldur en náhval-
irnir komast, en þeir þola vegna smæðar sinnar og
byggingarlags, ekki eins mikið dýpi og stórir hvalir.
En því miður var hvalnum okkar meinaðar þær
Útgöngudyr, því að á stóru svæði hér var dýpið
hvergi yfir 50 faðmar, og hér gátu því náhvalirnir
auðveldlega kafað til botns. Við biðum óþreyjufullir
í nokkrar mínútur á meðan að steypireyðurinn kafaði,
en brátt kom hann upp og lyfti sér þá svo hátt upp
úr sjónum að náhvalur, sem hafði bitið; sig fastan í
hann og hékk utaná honum, tókst bókstaflega á loft,
en um leið misti náhvalurinn kjafttakið og slitnaði
af, en opið gínandi sár blasti við eftir tennurnar,
þar sem náhvalurinn hafði hangið aftan við eyrugg-
ann. Jafnframt sáum við mörg önnur svipuð sár til
og frá um bak og kvið steypireyðursins. Það var auð
séð, að bardaginn hafði byrjað áður en að við kom-
um á staðinn.
I hvert skipti, sem hvalurinn blés, var, útöndunar-
loftið mjög rauðleitt, það var augljóst, að hin þungu
högg, sem hann hafði hlotið, höfðu skaðað hann inn-
vortis.
Steypireyðurinn byrjaði að velta, fyrst hægt en
svo hraðara og hraðara og þegar að hreyfingin var
orðin stöðug þá braut á honum eins og rifi.
Náhvalirnir gættu þess, að verða ekki fyrir sporða'
köstum hvalsins, en sporðurinn var það eina, sena
hann gat nú orðið beitt með nokkrum árangri. Þeg'
ar hann sló honum niður skvettist sjórinn hátt í 1°^
upp, en á að heyra var þetta eins og fallbyssuskot 1
fjarska.
En þessi sporðasláttur var tilgangslaus og alveg ur
í bláinn, því að hvalir sjá ekkert aftur fyrir sig, þvl
að augun liggja svo djúpt. Þessi handahófshögg í1^'
ust mest trylltum höggum drukkins hnefaleikamanns,
sem ósjálfrátt reynir að hindra ósigur sinn.
Ovænt og sjáanlega af einskærri tilviljun koms1
hvalurinn okkar í færi. Hann lá hreyfingarlauS
og hafði reist hinn stóra sporðugga hátt í loft upP>
undirbúningsathöfn undir enn eitt æðisgengið hög§
á sjóinn. Einn náhvalanna, óþroskaður tarfur, fór
nálægt og varð beint undir sporðinum þegar hanu
skall niður. Þetta var rothögg, og hinn bráðþrosk*1
tarfur flaut aðeins nokkrar mínútur, en steinsökk sv°’
Eins og ósjálfrátt rákum við allir upp fagnaðarop-
Tilfinningar okkar gagnvart hvalnum okkar voru elllS
og hann væri af okkar flokki.
Og að sumu leyti var hann það. Sjómönnum geðjasr
ekki að náhvölum. Við glöddumst innilega yfir þ'.1
að hinn dauðadæmdi steypireyður hafði algerlega af'
máð einn úr flokki hinna grimmu rándýra. Það var
nú augljóst að hinn stóri félagi okkar gat ekki óHu
lengur staðist ofurefli það, sem við var að etja.
12 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ