Sjómannadagsblaðið - 12.06.1949, Page 62

íslandsferð með togara
cftir Alan Moray Williams blaðamann
Miðvikudagur 7. apríl. Um borð í íslenzka togaran-
um Júlí á leið til Islands.
Eg lagði af stað með járnbrautarlest frá Cambridge
snemma í morgun, og kom til Grimsby kl. 2 e. h.
Fór ég þegar eins og fyrir mig hafði verið lagt til
skrifstofu Rinovia, sem er togaraafgreiðsla. Þaðan
hélt ég til útflytjendaskrifstofunnar og fékk vegabréf
mitt í lag. Togarinn átti að leggja úr höfn kl. 6, en
mér var sagt að koma um borð kl. 5.
Grimsby virðist vera lítill óþrifalegur bær og ber
þar mest á fiski og fiskiðnaði. Stórir stampar fullir
af ísfiski voru fluttir frá markaðnum og komið fyrir
í járnbrautarlestunum við höfnina, flutningabílar fóru
skröltandi framhjá, hlaðnir fiski. Um 200 togarar
lágu í höfninni.
Eg fékk mér ágætis „fisk og te“ á matsölustað rétt
hjá járnbrautarstöðinni, sendi bréfspjald til skyldfólks
míns og sagði því, að ég væri að leggja af stað. Fór
síðan til togaraafgreiðslunnar og sótti tvær ferðakistur,
sem ég átti geymdar þar, en verkamaður fylgdi mér
í bíl niður að skipi.
JÚIÍ er einn hinna nýju stóru íslenzku togara, en
sama útgerðarfélag á tvo aðra togara, sem heita Maí
og Júní. Júlí kom með góðan afla til Grimsby, og
seldist hann fyrir rúm 12 þúsund sterlingsbund.
Einnig bjargaði hann í þessari ferð skipshöfninni af
breska togaranum Lord Ross, sem strandaði í Faxaflóa.
Skipshöfnin mátti því vera ánægð með ferðina.
Þegar ég kom um borð fór ég upp í brú og hitti
skipstjórann, en hann er lágur þrekvaxinn maður, rjóð-
ur í kinnum og talar góða ensku. Eftir að hafa þakkað
honum fyrir að vilja flytja mig til Islands, fylgdi
einn 'hásetanna mér til hásetaklefans. Þetta var eldri
maður, neflangur og kinnfiskasoginn. Eina orðið, sem
hann virtist kunna í ensku var „O.K.“
Togarar flytja ekki farþega að staðaldri og hafa
því ekki neitt sérstakt farþegarúm, og verða þeir, sem
með þeim ferðast, að sofa í sömu íbúðum og skips-
höfnin. Hásetaklefinn hér er 40 ferfet, en rúm og
fataskápar eru til beggja hliða, en borð með skorðum
á er í miðið. Rúmin eru mjög lítil, — á stærð við
líkkistu — og dýna og ögn af æðardún eru einu
rúmfötin.
Eg lét farangurinn í „líkkistuna mína“, skifti UIT1
föt og fylgdist með undirbúningnum undir brottfðr*
ina. Olíuskip kom að skipshliðinni og dældi hundruð-
um gallona af olíu um borð í Júlí, en brátt tók vélin
að snúast og við héldum úr höfn.
Við siglum norður með austurströnd Bretlands og
myrkrið fellur á.
Eg er búinn að skoða skipið, sem eins og allir aðrir
togarar skiftast í þrjá aðalhluta. Vélarrúmið miðskipa
(þar er allt útatað í olíu), stýrishúsið, en þar undir
er káeta skipstjórans, eldhús og borðsalur aftur í, eC1
þar undir eru íbúðir og sömuleiðis fram í.
Júlí er nýmálaður. Skrokkurinn er svartur að utan>
en öldustokkurinn dökkbrúnn að innan. Reykháfur-'
inn er dökkrauður og á hann er málaður bókstafur-
inn „H“, er upphafsstafur heimahafnar Júlí, Hafnar-
fjarðar. A þilfarinu ægir saman vírum, netum °S
öðrum veiðarfærum auk þungra „járnbobbinga“.
Skipverjar eru 15 að tölu. Flestir þeirra eru
enskar húfur og í skinnvestum útötuðum í tjöru-
Til þessa tíma hef ég ekki talað við neinn nema skip'
stjórann og Jón, manninn sem fylgdi mér niður 1
hásetaklefann. Ég kem mér ekki að því, ganga
mannanna og kvnna mig fyrir þeim með því að heilý3
þeim með handabandi, en B. sagði mér, að á Is'
landi heilsuðust allir með handabandi.
Þeir í hásetaklefanum hafa horft undrandi á mig
og litið mig grunsömum augum, svipað eins og e§
gæti hugsað mér fiska horfa á lík meðal þeirra. Emi1
eða tveir hafa spurt mig á bjagaðri ensku hver CS
væri og hvert ég væri að fara, en það er allt og sum£-
Kanski er það feimni á báða bóga?
Um 9 leytið kom hjálparkokkurinn, laglegur lj°s'
hærður piltur um 18 ára gamall, sem nú geSn>f
störfum aðalkokksins, sem er í fríi, og segir
kvöldverðurinn sé framreiddur. Ég fór upp í
og borðaði fisk, kartöflur, brauð og drakk te. Skip'
mér aö
borðsal
42 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ