Sjómannadagsblaðið - 12.06.1949, Síða 63

B.v. Júlt.
stjórinn var að borða og við töluðumst dálítið við.
Hann heitir Benny (Benedikt Ögmundsson) Fór ég
síðan út á þilfar og fékk mér frískt loft, en fór síðan
n'ður hinn bratta stiga, niður í hásetaklefann og dratt-
aðist í „líkistuna mína“, sem var alveg niður við gólf
st)órnborðsmegin.
Skipið er tekið að hreyfast lítið eitt og dálítill kaldi
runninn á, en ég vona að það verði ekki verulega
v°nt í sjóinn minnsta kosti ekki fyrr en við komum
n°rður fyrir Skotland.
■^okkrir hásetanna eru háttaðir, enda er klukkan
°rðin 11. Ég 'heyrði þá ræðast við. íslenzkan virðist
sv*pa til norsku, en hana skil ég allvel og ég greini
'n°kkur orð sem eru sameiginleg í máli Skandinava
d- °g, hann og hún, en það er allt og sumt sem ég
skil nú.
^‘nimtudagur 8. apr'tl.
■^egar ég vaknaði snemma um morguninn var skipið
tekið að velta ákaft, og síðan hefi ég verið hræðilega
s)0veikur og þrátt fyrir ítrustu mótstöðu kasta
e§ upp.
, ^n sem betur fór var ég undir þetta búinn, því að
eS hafði verið svo forsjáll að hafa hæfilegt ílát falið
nr>dir björgunarbeltinu, sem ég notaði fyrir kodda.
S fór á fætur og útá þilfar og teigaði þar í mig tært
sjávarloftið.
^að var gott að komast útá þilfarið, því að bæði í
aettunni og borðsalnum var svo mikill oliudaunn,
a^ það eitt útaf fyrir sig var nægjanlegt til að gera
hvern mann sjóveikan, sem ekki var þessu vanur.
Enn þá höfðum við landsýn til eyja norður af
Skotlandi, annars var ekkert að sjá nema endalaust
liaf og nokkra máfa sem flögruðu í kjölfar skipsins.
Eftir að hafa dvalið um klukkustund á þilfari fór ég
aftur niður og hélt mig i rúminu það sem eftir var
dagsins, enda leið mér bezt þegar ég lá útaf. Ég var
nú orðinn málkunnugur sumum hásetanna. Þeir
virtust verða vingjarnlegri eftir að sá orðrámur komst
á kreik að systir mín væri gift Islendingi og byggi á
Islandi. Þá komst ég að því, að margir þeirra töluðu
góða ensku. Eftir að feimnin var farin af þeim urðu
þeir kátir og fjörugir.
Þeir, sem næstir mér sváfu hétu Óli og Stefi. Eru
þeir þrekvaxnir náungar um þrítugt einarðlegir og
góðlegir. Þeir sögðu mér að aðbúðin væri góð á ís-
lenzku togurunum, en vinnan væri erfið, en vel borg-
uð. Hásetarnir vinna í 6 klukkustunda vöktum, svo
að alltaf eru einhverjir þeirra sofandi. Ljósin loga
allan sólarhringinn.
Föstudagur 9. apríl.
Sjóveikin helst stöðugt, enda lætur skipið mjög illa.
I viðbót við það að steypa stömpum og velta á bæði
borð er einnig einhver zik-zag-hreyfing, og þegar ég
finn hana er ég viss með að kasta upp. Mér er innan-
brjósts eins og ég væri bundinn á hest sem hefur
fælst eða aki í bíl með brjáluðum bílstjóra.
Eg dvaldi í „líkkistunni“ til kl. 3. Dreif mig þá á
fætur og var uppi á þilfari í klukkustund. Fór þá
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 43