Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Blaðsíða 19

Dvalarheimili aldraðra
sjómanna. S\ipulagið á lóðinni.
ingu á „Lillehjemmet“, vistmannaheimili, sem er
í smíðum í Kaupmannahöfn og á að vera af nýj-
Ustu gerð og byggt á reynslu manna, sem hafa
séð sitt af hverju á þessu sviði, tilfærir greinar-
höfundur einskonar einkunnarorð þeirra, sem
standa fyrir framkvæmdunum, en það eru ein-
staklingar, sem ekki geta sætt sig við fram-
kvæmdir bæjarfélagsins og hafa því tekið málið
í sínar hendur:
„Veiklað og gamalt fólk ætti að eiga þess kost,
helzt í sinni sveit, að geta búið á og viðhaldið
eigið heimil, lifað þar sínu einkalífi og haft sam-
band við vini og ættingja; fengið uppfylltar óskir
sínar eftr því sem við á og með þarf, ýmist um
ró og næði eða samfélag við fólk, þannig að því
finnist að athafnafrelsi þess sé óheft, en þó um-
vafið persónulegri umönnun í anda náunga-
kærleikans, en verndað fyrir truflandi áhrifum
Wargmennisstofnunar."
Hér er vissulega mikið í fang færzt, en greinar-
höf. segir að svo vel sé allt hugsað og undirbúið
a þessu heimili, að jafnvel svona háleitt mark-
Qúð eigj a§ vera framkvæmanlegt. Hvert gamal-
Oienni muni fá þar sitt eigið herbergi með smá
anddyri, en út frá því sé snyrtiherbergi og fata-
geymsla. Vistmenn muni fá leyfi til þess að búa
herbergin húsgögnum eftir eigin vali, — en um
það er „Lillehjemmet“ brautryðjandi segir höf.
Hver einstakur á að hafa leyfi til að vera útaf
fynir sig, ef hann æskir þess og geta haft það á
tilfinningunni, að hann sé „heima hjá sér“ með
tá búshluti, sem hann er vanur að hafa í kring-
oni sig. En þar verða einnig góð skilyrði til við-
eigandi „samkvæmislífs“. Vistmenn mega taka á
nioti gestum, þegar þeir óska þess, og fastir heim-
soknartímar verða ekki. Utanbæjargestum vin-
oni eða ættingjum mega þeir taka á móti og lofa
að vera, en það verður þó eftir því sem ástæður
leyfa.“
Þetta var um nýtt gamalmennahæli í Kbh. En
greinarhöf. tilfærir fleira um skoðanir fólks á
þessum málum. Og hér kemur frásögn um við-
horf manna til vistmannaheimilis í „Bæ gamla
fólksins“ (De gamles By).
„Það er eins og hann sé ekki lengur í lifenda
tölu . . .,“ segir dóttirin, en faðir hennar er vist-
maður á einni deildinni í Bæ gamla fólksins.
„Það eru þung spor að heimsækja hann.“ —
„Hvernig stendur á því?“ spyr greinarhöfundur,
— „vegna þess að honum er meinað að lifa eins
og maður,“ bætir hún við. „Mér er vel ljóst, að
hann er nokkuð veiklaður, hann verður að hafa
sérstaka hjúkrun og þarf því að vera á hæli. En
hvers vegna þurfa vistheimilin að hafa þennan
stofnanablæ yfir sér, sem kæfir allan persónu-
leika einstaklinganna? Þetta gildir um alla vist-
mennina þarna í gamalmennabænum. Manni
finnst þeir vera naktir, svo gersamlega eru þeir
flettir öllu sjálfstæði. Ég er hugsjúk í hvert sinn
er ég geng út þaðan . . .“ Hún ræddi við mig um
framkvæmdir í þá átt að koma upp reglulegum
heimilum fyrir hið aldraða fólk, ekki „stofnun-
um.“ Athuganir hennar eru athyglisverðar af því
faðir hennar var einmitt vistmaður á splunku-
nýrri deild sem bæjaryfirvöldin höfðu látið koma
á laggirnar, og þar var allt nýtízkulegt og ráða-
menn bæjarins mjög hreyknir af. Er þróunin þá
hér á villigötum? Svo mætti virðast.
„Hreinlætistækni er þarna öll hin fullkomn-
asta. Stofurnar bjartar og rúmgóðar, og á hverri
hæð stórar setustofur með nýtízku húsgögnum.
Allt er skínandi af hreinlæti. Hvítu flísarnar í
baðklefunum eru óteljandi, og eldhúsið er draum-
ur, úr ryðfríju stáli og lakkeruðum skápum og
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 3