Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Blaðsíða 22

Sfýp sem mcetast í
við fórum á stað, frá Náttfaravík, var lagst við
Flatey.
Þessa leið myndi sjöstiarnan hafa farið í logni
á V2—% klst.
Allan tímann stóð Stefán sjálfur við stýrið.
Þegar lagst var, fóru menn að fá sér bita, (því
engin tiltök voru að elda mat á leiðinni) og settist
Stefán til borðs með okkur. Sagði hann strax að
Hvítanes mundi vera strandað á Húsavík, en var
mjög hræddur um að Báran hefði lent í land inn
á söndum, sem eru fyrir botni Skjálfandaflóa, og
var þá lítil von um mannbjörg. Leið honum mjög
illa yfir því að geta ekkert aðhafst. Gekk hann
mest um á þilfari, og talaði fátt.
Eftir því sem leið á daginn fór veðrið hægjandi,
en myrkrið í hönd. Þótti Stefáni verst að þurfa
að liggja heila nótt, og geta ekkert aðhafst vegna
myrkurs. En við því var ekkert að gera.
Fyrir birtingu morguninn eftir var farið af
stað inn flóann, vestanverðan. Var mannbjörg
talin vonlaus, ef skipið hefði lent á Söndunum.
Var nú farið með landi en ekkert sást, sem bent
gæti til skiptapa.
Þegar sá til Húsavíkur lyftist brúnin á Stefáni,
þegar hann sá að bæði skipin voru þar upp í fjöru,
því þar hlaut að hafa orðið mannbjörg, eins og
líka reyndist.
Sagðist skipstjóranum á Báru, Eggert Kristjáns-
ólgusjó úthafsins.
syni, svo frá, að er veðrið skall á ætlaði hann að
setja í það, til Flateyjar á eftir Sjöstjörnunni, en
þar sem Bára var gangtregari, fékkst hún aldrei
upp í veðrið, og hálsaði því yfir þveran flóann,
og lagðist á Húsavík. Ekki var hún nema rétt
lögst, þegar báðar keðjur slitnuðu. Gat þá skip-
stjóri með snarræði keyrt hana upp í fjöru, þar
sem var svolítið landvar, og ægisandur.
Hvítanesið lenti á þeim stað, sem engin tiltök
voru til að ná því út, og brotnaði þar. En mann-
björg varð.
Strax og veður batnaði var farið að vinna að
því að ná Báru á flot, var unnið nótt og dag,
eftir fjóra sólarhringa láu skipin hlið við hlið a
Húsavíkurhöfn.
Ég fullyrði að þetta er eitt með allra hörðustu
veðrum sem ég hefi lent í á þeim þrjátíu árum,
sem ég tróð sætré, en það stóð stutt, og frost var
lítið eða ekkert.
Mig minnir, að Stefán hafi einhverntíma sagt
mér, að alla hans sjómennskutíð, 40—50 ár, muni
hann ekki eftir skotsnarpara veðri en þessu. En
allt er gott þá endirinn er góður, og eins varð 1
þetta sinn. Allir komu heim glaðir og heilbrigðir-
Var síðan fenginn viðbótarfiskur í Sjöstjörn-
una, og hún send til Englands.
En sú ferð varð einnig saga út af fyrir sig-
G. J'
6 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ