Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Side 30

Davíð Stefánsson:
BRIMLENDING
Bylgjufalda bátur klýfur
borinn fram af þungri röst,
titrar við og tekur dýfur,
teygir hálsinn, upp sig rífur,
líkt og hefði krampaköst.
Knáir róa keipadýri
kappar sex og einn við stýri.
Brimróðurinn entist illa,
útsog mikið bátinn laust.
Ólag nýtt sést uppi hilla.
Öldur skipið þóttufylla,
borðaþykkt og bandatraust.
Árablöðin brimið molar,
burtu fjórum mönnum skolar.
Öldujónum endasteypir
önnur meiri heljarröst.
Líkt og skel hún skipið gleypir,
þó skili aftur straumasveipir
í ofansjávar iðuköst.
Enn hafa tveir í öldur sokkið,
einn frá brotnu stýri hrokkið.
Þó að yfir skerin skefli,
skipið berist þangað senn,
velti eins og kökukefli,
kastist líkt og spónn frá hefli,
á formaður sér fangstað enn.
En nú er höndin kreppt um kjölinn,
sem kunni bezt á stýrisvölinn.
Þannig berst hann þriðjung nsetur,
þreytir kapp við reiðan sjó.
Ögra honum ægisdætur.
En aldrei festi dýpri rætur
íslenzk hreysti, íslenzk ró.
Brimaldan sem hamra holar,
honum upp í sandinn skolar.
Þó að allir kjark hans kenni,
kemur hann lítt á gleðimót.
Hrekkur þessu héljarmenni
hagl af brám og dögg af enni
sorgin verður sjávarrót.
En vart mun það á himni henda,
að honum takist ekki að lenda.
14 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ