Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Blaðsíða 31

Kappsigling yfir Atlandshafið fyrir 90 órum
Þrætur verða oft orsakir til veðmála, þar sem
mannslíf og eignir er lagt að veði.
Eitt slíkt veðmál var gert, árið 1866 í veizlu
Jaktklúbbs New Yorkborgar, þar sem samtalið
gekk út á hvort miðborð bátar, eða bátar með
hreyfanlegum kjöl, væru betri sjóskip.
Þræta'n var lífeg, og flestir veizlugestir tóku
þátt í henni, og endirinn varð sá að mr. Peter
Lorilland, bauðst til að setja miðborðsjakt sína
,,Vestu“ móti mr. Georg Osgoods hjóljakt „The
Fleetving“ í kappsiglingu yfir Atlandshafið.
Þegar Osgoods tók strax áskoruninni, spurði
eigandi „Henriettu“, Mr. Bennett, hvort hann
gæti fengið að vera með í kappsiglingunni, og
gengu hinir strax inn á það.
Kappsiglingin var ákveðin í desembermánuði,
bví þá var nokkurn veginn víst, hvernig veður
voru á Atlandshafinu.
Veðmálið var 100.000 dollara upphæð, sem
dómararnir höfðu í sinni vörzlu, þar til sigling-
unni var lokið.
Siglingin skyldi fara fram undir eftirliti tveggja
dómara, sem áttu að vera með hverri jakt, og sjá
Um að reglum Jaktklúbbsins væri fylgt, hvað
kjölfestu og segl snerti, en formaður Jaktklúbbs-
ms, William M. Wichar, átti sem yfirdómari að
fara með gufuskipi til Englands og taka þar á
ttióti Jöktunum.
Brottfararstaður var ákveðinn Sandy Hook, úti
fyrir New York; en leiðarendi var lína dregin frá
The Needles á eyjunni Wight í enska kanalnum.
Veðmál þetta vakti gífurlega eftirtekt, og í
blöðum beggja megin hafsins var ekki um annað
meira talað, og töldu sum blöðin að þetta væri
tvísýnn leikur við dauðann, og mundu þeir, sem
þátt tækju í þessu, finna gröf sína í Atlands-
hafinu.
Allir sem einn.
Þessar þrjár jaktir voru allar með skonnortu
siglingu, og stærðin mjög lík.
„The Fleetving" 212 lestir, „Henrietta“ 204
lestir og „Vesta“ 201 lest.
„The Fleetving“ var í upphafi það skip, sem
mikill meirihluti hélt með, — þrátt fyrir að
„Vesta“ hafði áður unnið kappsiglingu; en þriðja
skipið, „Henrietta“, var enn óreynt í vondum
veðrum, — var áður tollsnekkja í borgarastyrj-
öldinni, og hafði orð á sér fyrir að vera sein í
snúningum, en þótti góð í sjó að leggja.
Það sýndi sig fljótt, að vont var að fá menn
á skipin, í þessa kappsiglingu. Þar voru að vísu
til menn, sem vildu fara, — en mæður, eigin-
konur og unnustur settu sig á móti því.
Dómara var heldur ekki gott að fá.
Eftir langan tíma fékkst mannskapur á „Henri-
ettu“ — en það voru mest „landkrabbar“, og
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 15