Sjómannadagsblaðið - 02.06.1957, Blaðsíða 57

undiralda. Ekki var viðlit að reyna að róa, því
að enginn hafði gripið í ár áður, nema við Even-
sen, og við höfðum nóg annað að gera. Við urð-
um því að láta morra þarna. Allt í einu fannst
mér vindblær koma á kinn mér. Segi ég þá
við Evensen, að nú ætti að setja upp segl. Hann
spurði hvort ég væri vitlaus, en ég gerði það
nú samt. Og það skipti engum togum, að komið
var hvínandi rok á norðan og létti þokunni.
Fórum við nú að. slaga, en hvernig sem við
fórum að, var vindurinn alltaf beint á móti
okkur.
Þegar bjarmaði af þriðjudegi, sá ég land. Even-
sen hafði sofnað um nóttina, og nú ætlaði ég að
vekja hann og hristi hann, skipaði honum að
vakna, því að nú vær komið gott veður og land-
sýn. En hann rumskaði ekki, heldur umlaði eitt-
hvað í honum. Þá varð ég reiður og lamdi hann
bylmingshögg í öxlina. Við það vaknaði hann og
settist nú undir stýri.
Misjafnt var það, hvernig fólkið á bátnum bar
sig þennan tíma. Voru sumir með kveinstafi, og
var það von, því að þeir voru helkaldir á fótum
og höndum. Þriðji vélameistari andaðist eftir að
við náðum landi. Hafði hlaupið kolbrandur í kal-
sárin. Tvær mæðgur frá Akureyri voru með
okkur, María Guðmundsdóttir og Jónína dóttir
hennar. María var hugdjörf sem hetja, reri oft
undir seglinu og söng, ef lygndi. Jónína bar sig
hraustlega líka, en hún var kalin á fótum og gat
sig ekki hreyft.
Við vorum út af Vopnafirði, er við sáum fyrst
land. Blöstu þar við okkur fjöll og hamrar vestan
megin fjarðarins. Þar sáum við foss, og átti nú
að reyna að komast þangað til þess að ná í vatn.
Veðri var þannig háttað, að byljir komu úr ýms-
um áttum, og var svo blæjalogn á milli. Við
reyndum allt, sem við gátum, til að komast að
landi, en það var ekki hægt fyrir straum og byr-
leysi. Dóttir brytans gerði ýmist að brosa og gera
að gamni sínu, þegar við nálguðumst land, eða
hágráta, þegar við urðum að venda. En það var
nú guðs mildi, að við skyldum ekki ná landi
þarna, því að það hefði orðið okkur öllum að bana.
Þar var stórgrýtisurð undir hömrunum og belj-
andi brim.
Þegar við vorum uppgefnir að ná landi þarna,
var látið reka inn og austur fjörðinn. Nokkru
seinna sáum við bát vestur af Bjarnarey. Tók ég
þá ár, setti á hana ábreiðu og reisti árina upp í
bátnum. Þá brá svo við, að báturinn reri til lands.
Þótti okkur nú óvænkast. En báturinn hafði séð
okkur. Hafði hann verið sendur til þess að svipast
að okkur. Reri hann nú hið hraðasta í land, til
þess að sækja meiri mannafla og kom svo á móti
okkur með nýmjólk og aðra hressingu. Dró hann
okkur svo að landi hjá Fagradal.
Ég hafði ekki sofnað dúr allan tímann, eða
frá því á föstudagsnótt. En ég var ekki syfjaður,
og mér fannst ég ekki vera mjög þreyttur. Ég
skil ekki enn, hvernig mér var varið þennan
tíma, sem við vorum í hrakningunum. Það var
eins og ég væri fokvondur allan tímann. Tvo skip-
verja, kyndara og þjón, sem voru að þvælast fyrir
mér í bátnum með roluskap, hafði ég barið svo,
að þeir voru allir bláir og bólgnir, þegar þeir
komu í land.
Og ekkert hugsaði ég um hættuna, sem við
vorum í, eða lét mér standa alveg á sama um
hana. Þegar ég stýrði með annarri hendinni og
jós með hinni á næturnar í glórulausri stórhríð
og myrkri, svo að ekkert sá nema hvítfyssandi
holskeflurnar, sem risu rétt við bátinn, þá var
mér vel ljóst, að dauðinn var yfirvofandi, og ég
bjóst við því, að hver aldan yrði sú seinasta, sem
ég kæmist í kast við. En umhugsunin um þetta
fékk mér ekki ótta. Mér stóð algerlega á sama
um allt, nema að reyna að bjarga fólkinu, sem
var með mér í bátnum. En í hvert skipti, sem ég
sá birta af degi, var eins og hitastraumur færi
um mig allan. Sú hressing var betri en nokkur
„snaps“. Ég hafði alltaf getað verið á ferð og
flugi um bátinn, en þegar ég fékk fasta jörð undir
fætur, þá gat ég ekki staðið.
Við vorum studd og borin heim að Fagradal og
þar var gert allt fyrir okkur, sem unnt var. Allt
heimafólk gekk úr rúmum fyrir okkur, og þegar
ég var háttaður um kvöldið, fann ég fyrst, hvað
ég var þreyttur og hugsaði sem svo, að gott væri
að sofa — og sofa lengi. Klukkan var um ellefu,
þegar ég sofnaði, en klukkan fjögur um nóttina
glaðvaknaði ég. Gat ég þá alls ekki sofið vegna
þess, að það var alveg eins' og verið væri að
margstinga hendur og fætur með glóandi nálum.
Það var frostbólgan, sem sagði til sín í rúm-
hlýindunum. Mér varð litið á hendurnar. Þær
voru ekki líkar höndum neins manns, heldur eins
og hnallar.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 41