Sjómannadagsblaðið - 01.06.1975, Blaðsíða 27

Þar var þá enn staddur Óskar
Vigfússon. Varð mér þá litið aftur-
fyrir skipið og sá ég að kafbáturinn
var enn að færa sig yfir á stjórn-
borða við okkur og við skreiddumst
þá aftur yfir á bakborða í skjóli við
flekann.
I einni svipan leit ég yfir skipið.
Allt var sundurskotið. Stjórnborðs-
báturinn hékk í fremri davíðunni
með skutinn í sjónum, en bakborðs-
báturinn var sundurskotinn á þil-
farinu.
Klefinn okkar Guðjóns, sem var
eins og áður var sagt, rétt aftanvið
skorsteininn, stóð í björtu báli og
sömuleiðis brúin, sem var nú kom-
in að falli. Rétt hjá okkur lá lík
Jóns Lárussonar, matsveins, sem
hafði orðið fyrir skotum í einhverri
hrinunni, eftir að fundum okkar
bar saman þegar ég var á leiðinni
aftureftir í fyrra sinnið. Kafbátur-
inn var nú aðeins 60—80 metra
fjarlægð frá skipinu og virtist þeim
kafbátsmönnum það í mun, að
skjóta allt kvikt og því færðu þeir
sig í sífellu til að hafa skotmál á
báðar síður togarans.
Endalok. Reykjaborg sekkur í
djúpið.
Enn færði kafbáturinn sig yfir á
bakborða og við skriðum í skjól
stjórnborðsmegin við flekann.
Allt í einu verð ég þess var, að
Óskar tekur sig upp og fer niður í
stjórnborðsganginn og sá ég að
hann myndi ætla sér að fara út í
lífbátinn, sem maraði í hálfu kafi
við skipshliðina. Ég man að ég
kallaði til hans að vera ekki að fara
niður í bátinn. Hann hafði það að
engu og kastaði sér fyrir borð
og náði í bátinn sem maraði þar
fullur af sjó. Sá ég að Óskar náði
bátnum og sat í honum og voru
höfuð og herðar upp úr sjó.
Ég tók þann kost að vera kyrr við
björgunarflekann, og ég reyndi að
fylgjast með kafbátnum, til þess að
verða ekki alveg berskjaldaður fyrir
skothríðinni. í þann mund sá ég
hvar ullarteppi, hattur og húfa,
Uppdráttur af árásarstaðnum.
lágu þar sem lífbáturinn hafði ver-
ið. Hugsaði ég með mér, að þessu
skyldi ég reyna að ná. Ég var
berhöfðaður og þetta gæti komið
að gagni, ef ég kæmist lifandi á
björgunarflekann, en skipið var
nú tekið að sökkva.
Þegar ég var að ná í þetta, heyrði
ég allt í einu kallað til mín með
nafni. Þar var kominn Sigurður
Hansson og hafði hann komið sér
fyrir á flekanum. Ég stökk nú upp
á flekann til hans og í sömu andrá
sökk skipið í djúpið og var nú
björgunarflekinn farkostur okkar,
en ekki Reykjaborgin. Svo var um
þessa fleka búið að þeir losnuðu
sjálfkrafa, ef skipin sukku.
Þrír á fleka.
Meðan skipið var að sökkva
reyndi ég að fylgjast með, eftir því
sem unnt var, hvort einhverjir
hefðu haldið lífi aðrir en við. En ég
sá engan mann. Aðeins brakið flaut
upp, eftir að skipið var horfið.
Töldum við því að félagar okkar
hefðu þar með hlotið hina votu
gröf, allir sem einn. Bað ég Guð að
blessa minningu þeirra.
Við sogið sem myndaðist er skip-
ið hvarf í hafið, skullu flekinn og
báturinn með Óskari Vigfússyni
saman og við náðum Óskari upp á
flekann. Mun klukkan þá hafa ver-
ið 2225, en það þýddi að árásin
hafði staðið í eina klukkustund.
Kafbáturinn var nú horfinn og
við vorum einir á flekanum undir
alstirndum himni Guðs. Ég man
ekki lengur hvernig okkur var inn-
anbrjósts andspænis dapurlegum
örlögum og viðburðum seinustu
stundar, en lífsvonin knýr mann
áfram og kallar meira á athöfn en
siðferðilegt uppgjör. Reiði okkar og
skelfing náði ekki neinum undir-
tökum.
Fyrst varð það fyrir að athuga
farkostinn, sem var lítill tunnufleki,
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 17