Sjómannadagsblaðið - 01.06.1981, Side 37

„Sannleiksstaðir?"
„Já, þeir eru held ég 9Vi sjómílu í Þor-
lákshöfn, dró öfugmælanafn af því hve
kallinn og nokkrir fleiri lugu hrikalega til
um afla á þessum slóðum. Þóttust aldrei fá
neitt, en rokfiskuðu og auðvitað gekk það
ekki lengi að lúra á staðnum.
Annars hefur þessi veiðimennska að
mestu leyti byggst á því að þreifa sig
áfram. Menn eru fyrst og fremst heppnir
en hafa þetta einnig misjafnlega mikið í
sér. Ég víl meina að það sé einhver með
manni í þessu án þess að maður skynji það
fullkomlega sjálfur. Ég er svolítið hjátrú-
arfullur og hef þá trú að einhver góður
leiði mann áfram. Það hefur einnig haft
mikið að segja hjá mér að hafa alltaf sömu
mennina ár eftir ár. Að geta treyst þeim
fullkomlega er ómetanlegt, en þegar þú
spyrð mig um þetta í heild þá má segja
að ég hafi verið heppinn að taka ákvarð-
anir og það er það skemmtilegasta við
þetta. Þegar vel gengur er allt skemmti-
Matthías Óskarsson.
legt, en þetta hefst ekki nema með hörku-
sókn þótt það séu náttúrulega takmörk
fyrir því hvað hægt er 'að sækja. Hvað
veiðist er næstum sama, en þó er síldin
mesta ævintýrið og þorskurinn er drjúg-
ur.“
„Margir yngri menn vilja í útgerð“
„Það þýðir ekkert að pumpa mig, ég er
ekkert að vola yfir tapi eða neinu,“ sagði
hinn knái Leó sem er sá fjórði þeirra
bræðra sem lagði snemma á sjóinn og
hefur sýnt af sér hörku og dugnað eins og
hinir, en Leó er tuttugu og sjö ára gamall.
„Ég byrjaði með Sigurjóni þegar ég var
Sigurjón tekur við Afiakóngsskipinu 1980 úr hendi Einars Gíslasonar.
15 ára, var á kafi í þessu eins og flestir
peyjar og hefur alltaf líkað vel sjó-
mennskan, enda hef ég verið á sjónum
síðan, aldrei unnið i landi. Ég hef verið á
bátunum og fyrsti stýrimaður á Klakkn-
um með Sigga Vidó.“
Leó var skipstjóri á Leó þegar hann
strandaði 1978 fyrir óheppni, en hafði þá
þegar sýnt að hann er mikið efni í harð-
sækinn skipstjóra. Hann vará Kristbjörgu
í fyrra og síðan í haust hefur hann verið 2.
vélstjóri á Surtseynni.
Ég spurði hann um áhuga fyrir eigin
útgerð?
„Það er enginn bátur á lausu og segja
má að nær enginn hafi byrjað útgerð hér
eftir gos, aðeins örfáir og líklega hafa þeir
hætt. Það er ekki eins gott að fá báta og
áður fyrr og miklu erfiðara að komast í
þetta. Skipin eru orðin svo mun dýrari en
um leið betri en áður og það er ekkert gert
til þess að auðvelda mönnum að gera út.
Mér finnst þróunin þannig, að þeir eldri
sem eiga eitthvað á bak við sig geta
stækkað við sig en yngri menn geta ekki
einu sinni byrjað. Fyrirtækin sem hafa
fjármagnið á bak við sig geta gert hlutina
en þetta er mikið hættuleg þróun. Ég veit
um marga af yngri mönnum sem hafa
áhuga á að komast í útgerðina en það er
ekki heiglum hent.“
Ekkert verið að ýja
að Háskólanámi“
„Ég byrjaði með kallinum eins og hinir
peyjarnir,“ sagði Kristján í spjalli okkar,“
blessaður vertu það komst ekkert annað
að hjá manni, maður var alinn upp í
þessu, hrærðist í atinu og það var ekkert
verið að ýja að því við mann að fará
endilega í Háskólanna. Áhuginn var til
staðar fyrir sjómennskunni og að eigin
frumkvæði fór ég í Stýrimannaskólann
ásamt Sigurjóni, en fyrst byrjaði ég til sjós
með Gunnari á ísleifi. Hann var þá með
Ver á humar og ég var kokkur, alveg að
drepast úr sjóveiki en langaði alltaf aftur
eftir nokkra daga í landi. Sem betur fer
vandist sjóveikin af, enda ekki gerandi
helvíti að vera sjóveikur í þessu. Ég byrj-
aði svo formennsku sumarið 1970 með
Blátind og tók síðan Leó um áramótin í
einn vetur liðlega. Árið 1971 fór ég að
huga að því að kaupa bát og réðist í að
kaupa ísleif II með Adda Palla, og við
Kristján Óskarsson.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 31