Sjómannadagsblaðið - 01.06.1981, Síða 47

Skipshöfnin á Vatnajökli. Fremri röð frá vinstrí: Ari Einarsson, loftskeytamaður, Haraldur Þórðarson, 2. stýrimaður, Júlíus Kemp, 1.
stýrimaður, Bogi Ólafsson, skipstjóri, Sigurlaugur Sigurðsson, 1. vélstjóri, Kristberg Magnússon, 2. vélstjóri, Bjami Guðjónsson, 3.
vélstjórí. Skipshundurínn Lassie. Aftari röð frá vinstri: Einar Friðfinnsson, vikadrengur (messi), Haukur Guðmundsson, háseti, Jón
Bogason, háseti, Ámi Bjömsson, bryti, Guðjón Guðnason, matsveinn, Atli Helgason, háseti, Magnús Axelsson, háseti, Þórður
Geirsson, háseti, Kristján Hermannsson, háseti, Höskuldur Þórðarson, smyrjari, Sigurður Guðmundsson, smyrjari, Páll Torp, háseti
og Sæmundur Þórarinsson, smyrjari.
Bauð Rafn mér 2. stýrimanns-
plássið þar, en gallinn var bara sá,
að ég hafði ekki lokið við Stýri-
mannaskólann, en átti að útskrif-
ast um vorið.
Það var skilyrði, að ég þurfti að
koma strax.
í fyrstu virtust öll sund lokuð,
en svo sótti ég um undanþágu hjá
stjómarráðinu að fá að taka próf
strax, en þetta var í endaðan
febrúar, þrem mánuðum fyrir til-
skilinn tíma. Var sú undanþága
veitt og Páll gamli Halldórsson
skólastjóri lét mig ganga til prófs.
En sá böggull fylgdi skammrifi, að
ef ég félli, fengi ég ekki að taka
próf um vorið.
Nú þetta tókst allt vel, þetta
„einkapróf“ mitt frá Stýrimanna-
skólanum, og enginn vildi taka
sérstakt gjald fyrir að prófa mig,
nema einn kennarinn, sem tók 15
krónur fyrir prófið, en það var eitt
af skilyrðunum, sem sett voru að
ég yrði að borga prófið, eða
kostnaðinn við það.
Nú ég sigldi síðan utan og lét
minn hlut í Columbusi.
Guðni heitinn Thorlacius
keypti hann af mér. Hann var
síðar skipstjóri á Hermóði, en
hann var mágur minn, eða varð
það síðar.
Árin á Kötlu
Árin á Kötlu eru minnisstæð.
Góðir vinir og skipstjórinn, Rafn
A. Sigurðsson, einhver öruggasti
skipstjóri í hafi og í höfn sem ég
hefi verið með, og hann hafði
mikil áhrif á unga menn. Menn
báru líka virðingu fyrir honum og
hann gerði kröfur til sinna manna.
Á þessum árum þurftu allir að
kunna til verka, líka hásetar.
Menn þurftu ekki bara að vera
menn, sem hétu eitthvað og voru
til. Þeir urðu að kunna til verka.
Það var gufuskipastíllinn. Núna
eru gjörðar minni kröfur, þótt
vitaskuld eigum við enn færa sjó-
menn. Áður þótti mannsbragur að
því að brjótast áfram frá litlu og
það gerðu menn eins og Rafn og
mótuðu sína samtíð í leiðinni.
Það væri að æra óstöðugan að
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 41