Sjómannadagsblaðið - 01.06.1981, Síða 49

segja frá öllu er skeði um borð í
Kötlu. Ef til vill eru þó stríðsárin
eftirminnilegust, því þá var skuggi
yfir höfunum, og maður fór enga
ferð án þess að skipin væru skotin
niður allt í kringum mann, liggur
manni við að segja.
Það er nú búið að segja svo
margt frá siglingunum í stríðinu,
að það er nú raunar ekki á það
bætandi.
Katla var aðallega í ferðum
milli íslands og Kanada, eða
Halifax, og það kom einnig fyrir,
að farið var til New York, og einn
túr fór ég með hana niður til
Portúgals og Spánar, en ég var
skipstjóri þá. Mig minnir það hafa
verið árið 1943, en við fórum
þangað með saltfisk. Ég held að
það hafi verið eini túrinn, sem
farinn var þangað.
Þetta var dálítið einkennileg
ferð. Við lestuðum hér heima, en
saltfiskverkun, sem verið hafði
aðalverkun á fiski hér heima, var
þá að leggjast af, því stríðið setti
strik í þann reikning.
Við sigldum í convoy, sem kall-
að var, eða í vemdaðri skipalest
héðan til Skotlands og síðan í
annarri þaðan. Það var „heitur
túr“ eins og menn nefndu það, því
yfir hættulegustu svæðin var að
fara. Kafbátamir biðu þar skip-
anna og sendu þeim tundurskeyt-
in, því kafbátahemaðurinn var
m.a., eða fyrst og fremst til þess að
hindra birgðaflutninga frá
Bandaríkjunum til Evrópu. Þama
voru bæði þýskar flugvélar og
kafbátar og allt í logandi báli.
Mér er það minnisstætt að við
vorum í vitlausu veðri enda að
vetrarlagi og komnir niður undir
Cape Roca, sem er vestur af
Lissabon, en áttum að fara til
Oporto í Portúgal.
Þá var mér sagt, að við ættum
að fara til Gíbraltar og taka con-
voy frá Gíbraltar til Oporto, sem
var nú ekki nein smá aukaleið.
Ég bað loftskeytamanninn að
Þórdís Bogadóttir, móðir Boga.
senda með merkjum til commo-
dorsins, sem stjómaði skipalest-
inni, að við værum orðnir vatns-
lausir, hálf kolalausir og búnir að
missa annan lífbátinn. Og það
varð úr að korvetta var send með
okkur um nóttina, ásamt þrem
öðrum skipum upp að landinu og
þaðan læddumst við síðan ein-
skipa, hálfa mílu frá landi og
náðum til Oporto, þar sem hluti
farmsins var losaður.
Þegar búið var að losa í Oporto,
vaí siglt til Lissabon og losað þar
og síðan var haldið til Huelva á
Spáni og losað út.
Eftir það var haldið til Gíbralt-
ar, og mér er það nú ekki alveg
ljóst, hvernig við sluppum þangað
án skaða. Þar biðum við síðan
skipalestar, sem við fylgdum til
Skotlands á ný.
Ég veit, að þeir sem þekktu
þessa tíma, vita, hvers konar
glæfraferð þetta var, en við vorum
víst undir einhverri heillastjörnu
og allt fór vel.
Katla seld — Vatnajökull
keyptur
Stríðið hélt áfram með sínum
hörmungum, en svo linnti þessu
nú og árið 1945 var Katla seld
Eimskipafélagi íslands hf. og
hlaut þá nafnið Reykjafoss.
Þá kom ný skipshöfn og ég var
svona í millibilsástandi um skeið.
Ég hafði verið I. stýrimaður á
Kötlu og skipstjóri um það bil 15
mánuði, þannig að ég hafði orðið
nokkra sjómannsreynslu.
Næstu tvö árin var ég síðan í
ýmsum störfum. Vann við hús-
byggingar, eða trésmíði, leysti af á
skipum og fór sem leiðsögumaður
á ströndina með erlendum leigu-
skipum. Þetta var óvissutíð. Ný
skip voru keypt í staðinn fyrir
gömul og 1. maí árið 1947 var ég

Langjökull.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 43