Sjómannadagsblaðið - 01.06.1981, Síða 51

Mávurinn, skipið sem Bogi stýrði síðast og þá sem einn af aðaleigendum þess.
framúr, fyrr en maður hafði feng-
ið svar frá skipinu á undan.
En þetta gekk allt saman vel.
Þá fannst mér það merkilegt,
þegar við komum til Chicago, og
ég hitti hafnarstjórann þar. Þá
sagði hann mér að ég ætti að fara á
einhvem ákveðinn stað, sem ég
man nú ekki í svipinn hvað hét, en
til þess að komast þangað, varð
meðal annars að sigla undir tvær
býr. Ég vildi fá lóðs, en það var
ekki hægt svo við urðum að pauf-
ast þetta á eigin spýtur, sem gekk
svo eins og í sögu. En þá er þess
auðvitað að geta, að þegar þetta
var, þá var sú dýpkun sem síðar
varð á þessari siglingaleið ekki
komin og umferð því takmörkuð.
Nú ég var með Vatnajökul til
ársins 1961, eða í desember það
ár, en tók þá við stjóm á m.s.
Langjökli sem var 2000 lesta ný-
tísku frystiskip, smíðað í Dan-
mörku fyrir Jökla árið 1959. Og
með hann var ég þar til í ágúst-
mánuði árið 1965 er ég hætti hjá
Jöklum.
Ég var fyrst í landi nokkra hríð.
Var um tíma hafnsögumaður í
Reykjavík en fór síðan á sjóinn
aftur. Var t.d. með Dagstjömuna í
síldarflutningum, en Dagstjaman
hét áður Þyrill og var olíuskip.
Einnig var ég í afleysingum með
Akraborgina og fleiri skip. Árið
1969 stofnaði ég ásamt fleirum
skipafélagið Víkur hf. og varð
skipstjóri á fyrsta skipi þess Eldvík
um tíma.
Síðan seldi ég það, eða hlut
minn í því félagi og stofnaði nýtt
skipafélag með nokkrum mönn-
um. Keyptum við flutningaskipið
Mávinn, sem er 1400 tonn og þar
hefi ég verið skipstjóri síðan, og
má nú segja að skipstjóraferlinum
sé að ljúka, en ég varð sjötugur 1.
nóvember í fyrra (1980).
Það er auðvitað margs að
minnast þegar rifjaður er upp
langur sjómannsferill og skip-
stjóraferill. Ég tel mig hafa verið
gæfumann og tel líka að hluti
þeirrar gæfu hafi verið sá, að ég
hafði sömu mennina lengi í
kringum mig á sjónum — og í
landi.
Annars hefur það nú ávallt ver-
ið þannig í mínu lífi, eins og í
Hjörsey á Mýrum forðum, að
skammt hefur verið til sjávar. Hin
mikla saga hefur verið utar. Suma
daga er mikið vor í lofti og upp-
streymi, þótt aðra daga berji
landið hafið eins og dreki. í
Hjörsey voru stundum hundrað
manns eins og ég sagði. Nú er ég
einn. Konan mín, Sigurbjörg
Sigurjónsdóttir, lést árið 1971
og hefur því farið hina miklu ferð,
sem við öll verðum að fara, hvort
sem við höfum verið í miklum
ferðalögum um okkar daga eða
ekki.
Sigurbjörg var fædd 27. desem-
ber árið 1910, svo við vorum alveg
jafnaldrar og hún var dóttir
Sigurjóns, skipstjóra í Brekkuhúsi
í Vestmannaeyjum Sigurðssonar
og konu hans Kristínar Óladóttur.
Þannig að við vorum bæði úr
Eyjum komin að stofni til, enda
féll vel með okkur. Við giftum
okkur 16. febrúar árið 1935 og
eigurn einn son, og tvö börn höf-
um við alið upp. Þetta er upp-
komið fólk, nú orðið og það er
byijað að fjölga hjá mér eins og
hjá okkur í Hjörsey á vorin. Smá-
fólk er út um allt og það veldur
mildri gleði og bætir það sem
maður hefur misst að nokkru.
í raun og veru hefur sagan verið
viðburðalítil. Það eru líka allar
merkilegar sögur, því þær gerast,
en verða aldrei sagðar til fulls,
sagði Bogi Ólafsson, skipstjóri að
lokum.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 45