Eimreiðin - 01.01.1923, Blaðsíða 80

76
S0LVI HELGASON
eimreiðin
er nú orðið langt um liðið, og svo finst mér, þegar eg lít
til baka, á allán þennan ferðamanna- og flakkarasæg, sem
kom á æskuheimili mitt, eins og eg hafi setið í kvikmynda-
leikhúsi og séð hverja myndina eftir aðra líða fram hjá. Sum-
ar leiftra hratt og skilja litlar eða engar endurminningar eftir,
aðrar nokkuð hægar; sumar koma aftur og aftur, þær festast
best í minninu. Allar koma þær út úr dimmunni annars vegar,
og hverfa út í myrkrið hinum megin, og eg þekki hvorki for-
tíð þeirra eða framtíð. Það er sagt, að myndirnar njóti sín
eftir því sem ljósið fellur á þær, og að ljósið hafi ekki fallið
óhaganlega á öreigalýðinn á heimili mínu, ræð eg af því, að
eg ber hlýjan hug til þeirra flestra, og vildi gjarnan, ef þess
væri kostur, sjá margt af því fólki aftur, þó með nokkrum
undantekningum.
Sölvi Helgason var hár maður vexti og samsvaraði sér vel,
stórskorinn í andliti, með hátt nef, sléttur að vöngum, með
ljóst hár og skegg, útlimasmár, karlmannlegur og vel á sig
kominn að öllu leyti. Þó var sem einhver auðnuleysisblær
hvíldi yfir manninum öllum. Má vera, að því hafi fremur valdið
hreyfingar hans, sem voru nokkuð einkennilegar og afskamt-
aðar, heldur en líkamsskapnaður. Augun voru skörp og bitur.
]afnan brúkaði hann gleraugu, sagðist hafa byrjað að brúka
þau þegar hann hefði verið milli 10 og 20 vetra, til þess að
hlífa sjóninni, því mikið hefði hann þurft að reyna á hana,
þar sem hann hefði sífelt verið að skrifa eða mála.
Æfinlega var Sölvi vel til fara; hefir hann líklega átt það,
að nokkru leyti, Sigurlaugu systur sinni að þakka. Þrifinn var
hann. Þótti því betra að hýsa hann en surna aðra flækinga,
og var valið gott rúm, enda sagði hann, að sér þætti munur
að gista þar eða á kotbæjunum, þar sem askurinn og kopp-
urinn væru í faðmlögum undir rúmunum.
Lítið hefi eg heyrt um æskuár Sölva. Hygg að hann hafi
verið ættaður og upprunninn úr Skagafirði. Sigvalda jónssyni-
Skagfirðing er eignuð þessi vísa um hann:
Hver er mæðumaður
meiri heldur en sá,
er vex upp vel gáfaður