Eimreiðin


Eimreiðin - 01.04.1924, Síða 30

Eimreiðin - 01.04.1924, Síða 30
158 ÞEGAR F0NN1N HVARF eimREID'N aldrei vorum við sælli en þau árin. Friðrik, veistu hvað As- laug sagði um leið og hún kvaddi mig síðast?< Friðrik stóð upp og fór að ganga um gólf. Hann var auð- sýnilega í mikilli geðshræringu. »Hún hvíslaði að mér, að nú skyldi ég sjá til hvort bónd- inn yrði eins blíður eins og meðan hann var á biðilsbuxunum- Það var voðalegur tími sumarið sem hún dvaldi hér. Hún gerði alt til að skaprauna mér, en fjötra þig. Hún, sem eitt sinn átti að verða brúður þín, en þú vildir þá hvorki heyra ne sjá. Þessi nautnasjúka ríkismey þóttist endilega þurfa að dvelja hér uppi í sveit hjá okkur þetta sumar, sér til heilsubótar. Það var líka heilsubót að henni! Hún eitraði líf mitt og barn- anna — og þitt líka, Friðrik, því það sumar — sveikstu miS- Frá þeim tíma varstu gerbreyttur maður, — og nú — nú — þegar við eigum að skilja — bið ég þig í guðs bænum að gleyma mér ekki, — nei, að gleyma ekki, að þú ert faðir tveggja lítilla barna, — sem þurfa á hjálp þinni, og umfram alt, á ást þinni að halda. Vertu þeim góður, Friðrik, — elsku vinur minn — og gættu þeirra vel«. Veika konan þagnaði. Tilfinningarnar höfðu borið hana of- urliði og hún grúfði sig titrandi ofan í koddann. Friðrik hafði hætt að ganga um gólf og staðnæmdist við rúmstokkinn sem þrumu lostinn. Eins og eldingu hefði slegið niður í sál hans, sá hann sjálfan sig alt í einu eins og hann hafði verið í raun og veru síðan um sumarið, að Áslaug hafði heillað hann. Hann skyldi það nú til fulls, sem honum hafði aldrei svo mikið sem dottið í hug áður, hvílíka óbærilega kvöl hann hefði bakað Hildi með framkomu sinni, með kulda sín- um og sinnuleysi. Því Hildur hafði vitað alt. Hún hafði skilið hann betur en hann sjálfur. Hafði hann ekki einmitt gengið með þá hugsun, að hann væri í fjötrum? Hafði hann ekki daglega saurgað heimilislífið með hugsuninni um Áslaugu, sem hafði skapraunað konunni hans á bak við hann og rægt hana á lævísan hátt upp í eyrun á honum? Og hafði honum ekki fundist sem Hildur minkaði stöðugt að sama skapi sem As- laug óx? Og alt þetta hafði konan hans vitað og borið í kyf- þey, ekki svo mikið sem minst á það einu orði fyr en nú. —- Og hvers vegna nú? Af því hún var að deyja. Hugsunin um
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84

x

Eimreiðin

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.