Eimreiðin - 01.04.1924, Qupperneq 30

158 ÞEGAR F0NN1N HVARF eimREID'N
aldrei vorum við sælli en þau árin. Friðrik, veistu hvað As-
laug sagði um leið og hún kvaddi mig síðast?<
Friðrik stóð upp og fór að ganga um gólf. Hann var auð-
sýnilega í mikilli geðshræringu.
»Hún hvíslaði að mér, að nú skyldi ég sjá til hvort bónd-
inn yrði eins blíður eins og meðan hann var á biðilsbuxunum-
Það var voðalegur tími sumarið sem hún dvaldi hér. Hún
gerði alt til að skaprauna mér, en fjötra þig. Hún, sem eitt
sinn átti að verða brúður þín, en þú vildir þá hvorki heyra ne
sjá. Þessi nautnasjúka ríkismey þóttist endilega þurfa að dvelja
hér uppi í sveit hjá okkur þetta sumar, sér til heilsubótar.
Það var líka heilsubót að henni! Hún eitraði líf mitt og barn-
anna — og þitt líka, Friðrik, því það sumar — sveikstu miS-
Frá þeim tíma varstu gerbreyttur maður, — og nú — nú —
þegar við eigum að skilja — bið ég þig í guðs bænum
að gleyma mér ekki, — nei, að gleyma ekki, að þú ert faðir
tveggja lítilla barna, — sem þurfa á hjálp þinni, og umfram
alt, á ást þinni að halda. Vertu þeim góður, Friðrik, — elsku
vinur minn — og gættu þeirra vel«.
Veika konan þagnaði. Tilfinningarnar höfðu borið hana of-
urliði og hún grúfði sig titrandi ofan í koddann.
Friðrik hafði hætt að ganga um gólf og staðnæmdist við
rúmstokkinn sem þrumu lostinn. Eins og eldingu hefði slegið
niður í sál hans, sá hann sjálfan sig alt í einu eins og hann
hafði verið í raun og veru síðan um sumarið, að Áslaug hafði
heillað hann. Hann skyldi það nú til fulls, sem honum hafði
aldrei svo mikið sem dottið í hug áður, hvílíka óbærilega kvöl
hann hefði bakað Hildi með framkomu sinni, með kulda sín-
um og sinnuleysi. Því Hildur hafði vitað alt. Hún hafði skilið
hann betur en hann sjálfur. Hafði hann ekki einmitt gengið
með þá hugsun, að hann væri í fjötrum? Hafði hann ekki
daglega saurgað heimilislífið með hugsuninni um Áslaugu, sem
hafði skapraunað konunni hans á bak við hann og rægt hana
á lævísan hátt upp í eyrun á honum? Og hafði honum ekki
fundist sem Hildur minkaði stöðugt að sama skapi sem As-
laug óx? Og alt þetta hafði konan hans vitað og borið í kyf-
þey, ekki svo mikið sem minst á það einu orði fyr en nú. —-
Og hvers vegna nú? Af því hún var að deyja. Hugsunin um