Eimreiðin - 01.10.1933, Síða 86

436
EFTIRKÖST
EIMREIÐIN
hefndarhug. Hann sér það. Hann finnur það. En hvað ætlar
hún? Hver veit það? Hann bara finnur, að nú ætlar hún að
grípa til einhverra vopna sem bíta, svo honum svíði. Hún
ætlar þó aldrei ofan á bryggju og henda sér í sjóinn?
Hvað hefur hann gert? Fyrir hvað var hann að hefna sín?
Hefna sín. Hefur Inga gert honum nokkuð? Nei, aldrei. Það
er hann, sem hefur mist á sér alla stjórn, slept sér. Hann
hefur barið á framrétta hönd. Hann hefur hrakyrt Ingu,
smánað hana, hrundið henni, sparkað henni út í voðann, út í
háskann. Þetta hefur hann gert, þegar hún var að koma á
móti honum. Hann hefur níðst á henni, þegar hún var hjálp-
arþurfi, þegar hún var yfirgefin, þegar hún var vonsvikin og
einmana, þegar hún var særð og svikin. Svona hefur hann
farið að ráði sínu við stúlkubarn á 18. árinu, sem er þar að
auki það eina, sem hann elskar á allri jörðinni,
Hann er nærri hlaupinn á eftir henni til að biðja hana að
fyrirgefa sér, grátbiðja hana fyrir allra augum úti á götu. En
hvernig á hann að gera það? Inga mundi ekki svo mikið
sem virða hann viðlits héðan af, aldrei framar.
En af hverju gengur hún mitt strætið, alein á hálum gadd-
inum ? Hún gengur hiklaust og tignarlega, lítur hvorki til hæsr>
né vinstri og er hnarreist.
Ó, hvað hann dáist að henni. Aldrei hefur honum fundist
meira til um Ingu.
Inga beygir inn í Hafnarstræti og fer inn í hliðargötu.
Haraldur finnur Aðalgeir innan um aðra menn á gang-
stéttinni og hristi hann.
»Mér þykir þú vera greiðugur, óþarflega greiðugur, þegar
svona náungi á í hlut, held ég nú. Og sleppifengur. Mikið
horngrýti er hún annars lagleg. Og mátulega lauslát býst ég
við. Ég á við: mátulega laus á kostunum. En að þú skyldir
ekki . . .«
»Haraldur! Þú lýgur þessu, Haraldur. Inga er ekki lauslát*-
Málrómurinn er annarlegur. Hann hálfhrópar þetta framan
í Harald.
Þeir mæta manni. Hann er auðþektur, Hann hefur ör.
Sá gengur hvatlega og hreyfir sig eins og hann eigi allan
bæinn. Svona hefur hann haft það: gengið um gólf á gang-
stéttinni og beðið, gengið um gólf á götunni og beðið.
Þessi maður kemur að krossgötu og beygir þar af, beyg*r
þvert úr leið og fer inn í hjágötu eins og Inga — sömu
götuna.