Eimreiðin - 01.10.1933, Síða 101

EIMREIÐIN
RITSJÁ
451
ve9na stolts hennar og ofmetnaÖar, og eins vegna hins, hvernig hún var
í sveit sett:
Flokkur rekka, fær í vanda,
feykiveg um straum og sanda
brauzt þá austur bónorðsför.
Qoðorðslausum höldi að heita
hug og mund, því baðst hún frá.
En föl ei voru forráð sveita,
og fyrðar urðu loks að breyta
stórum landsins stjórnarskrá.
Sú var mærin mest í landi,
mikið þótti tilvinnandi
hennar blíðu og hylli að ná.
En hæst rís kvæðið í aðdraganda hefndarinnar eftir víg Höskulds:
Atburðanna ógnavagni
ekið var af duldu magni
skemstu leið til blóðs og báls.
Kvæðin Gisting í iiúsey og Herðubreið eru sviphrein og myndarleg
'ivaeði. A Breiðamerkursandi gefur góða hugmynd um þann hrikabrag
Sem er á jökulvötnum, þar sem engum er fært yfir nema á flugi.
„Hví skundar þú ei út í með styrkleik þinn sem staf,
en starir hér sem glópur fram á veginn?
Þú ltemur, ef þig lystir, — þér hent skal út í haf,
og hvergi muntu af siíku sundi dreginn".
Þetta lætur skáldið straumsvarrann kveða í eyru ferðamannsins.
Af öðrum góðum kvæðum í bókinni má telja: Skugginn, Greipar ör-
lr3ðannnar og Óráð, sem er stórfeldast þessara kvæða. Það segir frá
Samalli konu, sveitarómaga, sem liggur fyrir dauðanum, og í óráðinu
skriftar hún fyrir guði sínum:
Minn bóndi hét Brandur,
við bjuggum við sjóinn.
Hann einlagt á undan
þeim öllum var róinn.
Við græddum hreint geip,
áttum gullið í haugum. —
En svo kom hann Sveinn þar,
með sólskin í augum.
Sú ást var það óhóf,
að enginn varð mátinn. —
Hún ræður manni sínum og skipshöfn hans bana með því að ónýta
P'ö a laun, og nýi elskhuginn er í vitorði með henni, sem síðan sölsar
1 sig fé hennar og yfirgefur hana að því búnu. Glæpurinn ógnar
n' svo á banasænginni, að hún hefur engan frið.
Ég þoli ekki að þjást
og ég þori ekki að deyja