Eimreiðin - 01.01.1948, Blaðsíða 32

20
VOMURINN KEMUR
EIMREIÐIN
Ég fór að glápa á ekipin, sem voru þarna í nándinni. Það var
annars meiri skipakássan —' hvorki meira né minna en þrettán
skip — fjórtán með Maríu, — sem voru þama á tiltölulega litlu
svæði, — fjögur einsigld, María það fimmta, hin með tveimur
siglum — nú, það var naumast skonnorturnar höfðu hópazt
saman, voru þarna f jórar af — ég mundi ekki ... vissi ekki til,
að þær. væm nema tíu talsins allt norðan úr Tangakaupstað og
suður í Hólm ... Sum af skipunum þekkti ég fyrir víst — og
flest hinna þóttist ég geta getið mér til um, liver væru. Þau
vom víst þarna saman komin öll nema þrjú, þau, sem legið höfðu
samtímis okkur í fyrradag og framan af deginum í gær á örlygs-
firði — liafði verið gríðnógur fiskur norðan við röstina, fynr
suðaustan ógnina, — hafði líka staðið á liverju bandi í gær-
kvöldi, kassarnir milli hálfs og fulls. Og nú lágu öll þessi skip
og veltust og veltust fyrir bárufjandanum, sem lagði út og norður
úr Flóanum eftir ofsann — liafði liægt seinna þar syðra. Allar
skonnorturnar höfðu bara stórseglið eitt uppi — og sumir kútter-
arnir létu skutseglið nægja.
Til málamynda renndi ég nú færinu að botni og tók grunnmál.
Svo fór ég aftur að góna á skipin. Þarna vora menn úr fjórum
sýslum — minnst, — var líka svo sem hópur á öllum þessum
skipum — líklega upp undir það eins margt og í suinum þorp-
unum. Og ég fór að telja saman, fór nærri um, live margir menn
voru á liverju — já — það mundu vera um tvö liundruð manns
á þeim öllum, María með sína tólf dálítið fyrir neðan meðaltal . • •
Hvað var nú Markús gamli að glápa til lofts, stóð þarna i
klossum og á skyrtunni, studdist við sigluna og góndi — allur
skrumskældur í framan? Hann sýndist vera að horfa á rituna,
sem flaug þarna til hafs, — en ef svo var, þá var það nú bara
tilviljun. Hann var auðvitað að velta einhverju fyrir sér — kveð-
skap kannski? Annars var ekki gott að segja — svo margt, sem
að honum flögraði.
Þar leit liann á mig, drúpti síðan höfði. Hann var ekki aldeihs
glottaralegur — núna. Hann hélt af stað aftur eftir, handstyrkti
sig aftur að fiskikassanum, leit á mig á ný. Hann ranghvolfdi
augunum — og enn var það af andlitinu, sem séð varð fyrjr
grámórauðum skegglubbanum, allt saman skælt. Ósköp gátu uu
verið að sjá aumingja karlinn — ekki fríðleikanum fyrir að fara,