Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1948, Blaðsíða 79

Eimreiðin - 01.01.1948, Blaðsíða 79
eimreiðin 67 SÝN var að breiða rótarávextina, sem við notuðum í matinn, til þerris. En einhvern veginn gat ég ekki munað söngvana, sem hún var vön að raula fyrir munni sér, veikri og titrandi röddu. Á kvöldin, þegar kýrnar voru að jórtra sig í værð úti í skýlinu, fannst mér stundum eins og svipur móður minnar liði þar um með ljósker í liendi, og ég fann ilminn úr votu lieyi og rannnan reykjareiminn frá log- andi viðarkestinum á lilóðun- um. En úr f jarlægð barst hljóm- urinn frá klukkunum í must- misturninum og hlandaðist þyt kvöldgolunnar neðan frá fljóts- Eökkunum. I stórborginni Calcutta stirn- ar lijartað og kólnar vegna hvatvísi og dómgirni fólksins °g háreistinnar á strætunum. ^ar fellur fölvi á allt hið fagra °g ferska í lífinu. Ég minnist beS8, að einu sinni kom vinkona m*n ein til mín og sagði: »Kumó, þér lilýtur að vera akaflega gramt í geði? Ef mað- 'trinn minn hefði fariö eins >neð niig og maðurinn þinn kagaði sér gagnvart þér, þá ®mndi ég aldrei geta litið hann augum framar“. Hún reyndi að vekja hjá mér hatur til mannsins míns, af því kann hafði dregið svo lengi að Kita læknis handa mér. „Það er mér nægilegt böl að vera blind“, svaraði ég, „þó að ég fari ekki að auka á það með því að ala hjá mér liatur til eiginmanns míns“. Vinkona mín liristi liöfuðið með fyrirlitningu, þegar hún heyrði slíkt gamaldags rugl af vörum kornungrar stúlku, og rauk á dyr. Þó að ég svaraði lienni eins og ég gerði, skildu þó orð hennar eftir eitur í sál minni, og það eitur verður aldrei numið burt til lilítar, ef það liefur einu sinni komizt að. Þannig er Calcutta, með allt sitt baknag og liatur, sem lierð- ir bjarta manns. En þegar ég kom aftur upp í sveit, vaknaði í mér aftur trúin og vonin, allt það fagra og góða, sem ég hafði unnað í bernsku minni. Guð kom til mín og fyllti bjart- að fögnuði, og ég laut lionum og mælti: „Ég mögla ekki, þótt þú liafir svipt mig sýn, því ég veit, að ]>ú ert með mér“. Því miður sagði ég of mikið. Það var ofdirfska að segja: „Ég veit, að þú ert með mér“. Allt, sem má segja, er aðeins þetta: „Ég verð að vera þér trú“. Því þó að við séum öllu svipt, verð- um við að lialda áfram að lifa. III. Við lijónin áttum saman
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.