Eimreiðin - 01.01.1948, Blaðsíða 79

eimreiðin
67
SÝN
var að breiða rótarávextina, sem
við notuðum í matinn, til þerris.
En einhvern veginn gat ég ekki
munað söngvana, sem hún var
vön að raula fyrir munni sér,
veikri og titrandi röddu. Á
kvöldin, þegar kýrnar voru að
jórtra sig í værð úti í skýlinu,
fannst mér stundum eins og
svipur móður minnar liði þar
um með ljósker í liendi, og ég
fann ilminn úr votu lieyi og
rannnan reykjareiminn frá log-
andi viðarkestinum á lilóðun-
um. En úr f jarlægð barst hljóm-
urinn frá klukkunum í must-
misturninum og hlandaðist þyt
kvöldgolunnar neðan frá fljóts-
Eökkunum.
I stórborginni Calcutta stirn-
ar lijartað og kólnar vegna
hvatvísi og dómgirni fólksins
°g háreistinnar á strætunum.
^ar fellur fölvi á allt hið fagra
°g ferska í lífinu. Ég minnist
beS8, að einu sinni kom vinkona
m*n ein til mín og sagði:
»Kumó, þér lilýtur að vera
akaflega gramt í geði? Ef mað-
'trinn minn hefði fariö eins
>neð niig og maðurinn þinn
kagaði sér gagnvart þér, þá
®mndi ég aldrei geta litið hann
augum framar“.
Hún reyndi að vekja hjá mér
hatur til mannsins míns, af því
kann hafði dregið svo lengi að
Kita læknis handa mér.
„Það er mér nægilegt böl að
vera blind“, svaraði ég, „þó að
ég fari ekki að auka á það
með því að ala hjá mér liatur
til eiginmanns míns“.
Vinkona mín liristi liöfuðið
með fyrirlitningu, þegar hún
heyrði slíkt gamaldags rugl af
vörum kornungrar stúlku, og
rauk á dyr. Þó að ég svaraði
lienni eins og ég gerði, skildu
þó orð hennar eftir eitur í sál
minni, og það eitur verður
aldrei numið burt til lilítar, ef
það liefur einu sinni komizt að.
Þannig er Calcutta, með allt
sitt baknag og liatur, sem lierð-
ir bjarta manns. En þegar ég
kom aftur upp í sveit, vaknaði
í mér aftur trúin og vonin, allt
það fagra og góða, sem ég
hafði unnað í bernsku minni.
Guð kom til mín og fyllti bjart-
að fögnuði, og ég laut lionum
og mælti:
„Ég mögla ekki, þótt þú liafir
svipt mig sýn, því ég veit, að
]>ú ert með mér“.
Því miður sagði ég of mikið.
Það var ofdirfska að segja: „Ég
veit, að þú ert með mér“. Allt,
sem má segja, er aðeins þetta:
„Ég verð að vera þér trú“. Því
þó að við séum öllu svipt, verð-
um við að lialda áfram að lifa.
III.
Við lijónin áttum saman