Eimreiðin - 01.01.1948, Síða 65

eimreiðin „ÞAR GUL SÍTRÓNAN GRÆR“ 53
lilítar, föriun við sömu leið og við komum, um annað er ekki
að ræða. Við höfum hugsað okkur að þjarka við kaupkonumar
niðri á Marína Grande, en verðum of seinir fyrir. Þarna stóðu
um morguninn kerlingar úti fyrir flestum dyrum og höfðu alls
konar minjagripi á hoðstólum. En þar sem liúsin eru sambyggð
og skammt á milli dyra, fer ekki hjá því, að fáleikar séu með
kaupkonum þessum, sem annars eru ólíkar stéttarsystrum sínum
annars staðar á Italíu. Þær eru kotrosknar og kompánlegar og
hafa nóg að híta og brenna, enda er ahnenn velmegun meiri á
Capri en annars staðar á Italíu, og veldur því ferðamannastraum-
urinn. Betlarar og götuskækjur sjást ekki á eynni, og lögreglu
urðum við ekki varir við, og má ég fullyrða, að hún sé engin.
Þótt húið sé að loka búðum, er torgsalan opin, en við emm
orðnir matlystugir og förum því niður eftir til fanga, með
skjalatösku meðferðis. Við kaupum perur, epli og ferskjur, og
slatta af vínberjum, fyrir lítinn pening og höldum heim. Því
er verr, að þetta er á mátmálstíma, en við verðum að fara í
gegnum salinn, og er erfitt að leyna innihaldi töskunnar. Einn
þjónninn gengur í veg fyrir okkur og býður okkur mat, en við
segjumst liafa borðað uppi á Anacapri og löllum svo lieldur
rislágir upp í herbergi til að hesthúsa hina „forboðnu“ ávexti.
Að svo húnu fömm við niður á strönd til að líta á kvenfólkið,
svo að sannleikurinn sé sagður. Og er ég þá kominn að við-
kvæmasta þætti þessarar frásagnar og þykist hafa setið vel á
mér að gera ekki ítölsku gyðjunum skil fyrr, því að fegurri konur
hef ég ekki séð en á Italíu, og á þá Capri kannski mest kvenna-
valið. Ég heillast til samanburðar á þeim og stúlkunum okkar,
fyrst ég er setztur í dómarasætið, en íslenzku kvenfólki skipa ég
tiæst kynsystrum þeirra ítölskum. Eitt er það, sem íslenzkar
stúlkur liafa fram yfir þær og mun séreinkenni þeirra flestu
fremur, og á ég þar við hið fagra litaraft — eða öllu fremur,
hve vel þær skipta litum. En þótt þær liafi fagurt andlitsfall og
laglegan vöxt, finnst mér oft eins og gleymzt liafi að blása
wógsamlegu lífi í holdið; í svipmóti þeirra dylst oft hin ómeng-
aða lífsgleði og táp, en við lítum í staðinn þessi „slúskuðu“
dúkkulísuandlit, sem liresst er upp á með ónáttúrlegum kækjum,
sem eiga uppruna sinn vestur í Hollywood. — Itölsku stúlkumar
eru beinvaxnar og íturvaxnar, og hafa mun meira vald á lireyf-