Eimreiðin - 01.01.1948, Qupperneq 83

eimreiðin
71
SÝN
stúlku er ekki hægt að hugsa
sér. Fólkið hennar mundi mjög
gjarnan vilja tryggja sér þig
sem eiginmann hennar“.
Aftur varð hann vandræða-
legur og stamaði: „En ég minnt-
ist ekki á hjónaband“.
„Hvernig geturðu ætlazt til
að vel upp alin stúlka af góðum
*ttum fari að setjast liér að,
nenia með hjónaband fyrir aug-
nm?“ svaraði frænka hans.
Hann lézt verða að játa, að
nokkuð væri til í þessu, og svo
þagði hann, órólegur í bragði.
Ég stóð eftir einmana í
niyrkri minna blindu augna
eftir að hann var farinn, og
hrópaði til guðs í bæn: „Ó, guð,
hjargaðu manninum mínum“.
Nokkrum dögum seinna, er
eg var að korna út úr heimilis-
hapellunni frá morgunbænunt,
tók frænkan utan um báðar
hendur mínar, þrýsti þær og
®agði vingjarnlega:
»Kumó! Hér er stúlkan kom-
ln, sem við vorum að tala um
^Hr nokkrum dögum. Hún
heitir Hemangini. Henni mun
Pjkja vænt um að kynnast þér.
Komdu hérna, Hemó, og lof
niér að kynna þig systur þinni“.
Ahinash kom í sama bili inn
|il okkar. Hann lézt verða hissa,
þegar liann sá ókunnu stúlk-
Ulla, og þóttist ætla að fara út
^i'tur. En frænka lians sagði:
„Abinash, góði minn, þú ætlar
þó ekki að leggja á flótta? Það
er engin þörf á því. Hér er
komin dóttir frænda míns, hún
lieitir Hemangini og ætlar að
liitta þig. Hneigðu þig fvrir
lionuni, Hemó“.
Hann virtist undrandi yfir
heimsókn þessari og fór að
spyrja frænku sína næsta ólík-
indalega, hvernig stæði á þess-
ari lieimsókn og livar og live-
nær liún liefði verið ákveðin.
Ég sá í gegnum allan þenna
lygavef og tók Hemangini með
mér inn í mitt eigið herbergi.
Þar settumst við niður, og ég
strauk um andlit liennar, arrna
og hár, og fann, að hún mundi
vera um það bil fimmtán ára
að aldri og mjög fögur.
Þegar ég strauk um andlit
hennar, fór hún allt í einu að
ldæja og sagði: „Hvað ertu að
gera? Ertu að reyna að dáleiða
mig?“
Hljómfagur hlátur liennar
þyrlaði samstundis burt öllum
þeim dimmu skýjum, sem á
milli okkar höfðu safnazt, og
ég lagði hægri handlegg minn
um háls lienni.
„Vina mín, ég er að reyna
að sjá þig“, sagði ég og strauk
aftur mjúkt andlit hennar með
vinstri hendi minni“.
„Reyna að sjá mig? endur-
tók hún, og hló aftur. „Er ég