Eimreiðin - 01.01.1950, Qupperneq 51

EIMREIÐIN
„VALA, VALA SPÁKONA'
39
mér oft kaffi, og mér er það sérstök tillilökkun að drekka lijá
>ður kaffi, því að þér búið til gott kaffi. Já, aldeilis indælis
kaffi.
En af því að ég batt klárinn við hestasteininn —>- og það er
kaldara við hestasteininn heldur en í kamersinu lijá yður — þá
setla ég ekki að staldra neitt. Klárskömminni getur nefnilega
°rðið kalt, en ég er mesta gæðablóð, dýravinur og kvennavinur,
Seni ekki gerir kvikindi mein. Já, aldeilis indælis maður.
Ég á smávægileg viðskiptaerindi að reka frammi í sveitinni, gisti
ef til vill hjá yður, er ég kem til baka á vökunni, og þá drekk
ég hjá yður kaffi, marga bolla af indælu kaffi. En það ræðst
eftir þeim málalokum, sem þér veitið mér“.
f’arna tók verzlunarstjórinn nokkra málhvíld. Og svo bara —
• •. og svo bara — ... það er kostulegt þetta fullorðna fólk.
Orykklangri stundu seinna fylgdi húsmóðirin á Hó!: festar-
ttianni sínum út á lilaðvarpann, strauk ástúðlega um silkimjúkan
flipa gæðingsins við hestasteininn, liorfði dreymandi augum á
eftir óskariddaranum, sem þeysti út í hálfrökkur laugardags-
kvöldsins.
^ meðan skauzt Hallur litli í stofukrókinn, fann völuna í
skúmaskoti inni í fatalienginu. Ósköp var hún orðin rytjuleg,
]öskuð og ótóleg, eins og stelpumar, sem strákarnir kölluðu fugla-
hraaður. Hún hafði orðið fyrir ómjúku hnjaski. En þó að skrámur
Eefðu fallið á skrautlegu bruna- og ósblettina, þá yrði hún samt
alltaf falleg, því að þetta var uppáhaldsvalan lians. Svo brunaði
l'?nn inn í bæ, smeygði sauðarvölunni í örugga vörzlu. Hann
*tlaði að gæta fengins fjár.
En húsmóðirin arkaði aftur í stofuhúsið og dvaldi þar um hríð.
tt- _ O I
lun var stumrandi á fjórum fótum, leitandi, tautaði afsakandi,
eins og hún væri að kjassa volduga vitsmunaveru, er hún liefði
óvart móðgað:
»VALA, VALA SPÁKONA“.