Eimreiðin - 01.04.1952, Qupperneq 32

104
Ó, ÞÚ ÆSKA!
eimreibin
gerð lá á hliðinni í skurðinum, hægra megin við veginn. Fram-
hluti vagnsins var á kafi í vatni og leðju, en afturhlutinn stóð
upp úr, — heldur viðurstyggileg og ömurleg sjón. Sú aftur-
hurðin, sem var upp úr leðjunni, stóð opin. Ung kona sat á
vegbrúninni og snökti. Andlit hennar bar ótvíræð merki hræðslu,
ennþá óskemmtilegra að sjá hana en bílinn, þótt hvort tveggja
væri ljótt. — En úti í mýrinni sást maður á harðahlaupum.
Hann var kominn all-langt frá slysstaðnum og flýtti sér burtu,
allt hvað af tók. Það var skrýtið, fljótt á litið, en hörmulegt,
þegar betur var athugað. Því þetta var auðsjáanlega maðurinn,
sem hafði ekið útaf, og var nú, — af einhverjum leiðinlegum
ástæðum, — að hraða sér burtu frá staðnum, þar sem óhappið
hafði viljað til. Flann hélt á einhverju í hendinni, vingsaði því
til, það gat verið taska eða poki.
Ríkarður gekk þegar til stúlkunnar, tók í öxlina á henni og
hristi hana.
— Hættu þessum skælum! sagði hann hranalega.
Ég varð undrandi á þessu, lá við að ég reiddist kunningja
minum, þótt ég gæti átt von á ýmsu frá honum. Stúlkan leit
upp. Var nú eins og hún áttaði sig á því, að við vorum komnir.
Hún strauk hendinni um ennið og hætti að snökta. Hún var
forug á öðrum fætinum og vot, aurslettur á fötum hennar, — vel
klædd, falleg stúlka, með perlufesti um hálsinn og þungt gull-
armband.
Svo leit hún á Rikarð, hvessti á hann stór, brún augu, grimm-
úðlega.
— Láttu mig í friði, sagði hún, hvað varðar þig um mig?
— Mér sýnist þú þurfa aðstoð, sagði Ríkarður og hló við. —■
Varstu ein í þessum bíl, eða eru kannske einhverjir i honum
ennþá? — Á ég ekki að koma þér til mannabyggða? Ekki ekur
hann þér þessi, — hann benti á manninn, sem óðum fjarlægðist
og nálgaðist nú holt eitt, er tók við af mýrinni úti við sjóndeild-
arhringinn á sléttunni, — og ekki ekurðu á þessum bíl. — Nei,
vertu nú ekki reið, væna mín, ég varð að láta þig sjá mig og
fá þig til þess að hætta að skæla!
— Skæla? Ég hef ekkert skælt, sagði stúlkan og var nú mild-
ari, — en þetta er ekkert spaug.
— Nei, síður en svo, sagði Ríkarður. Hvar er skórinn þinn?