Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 23

Bros
eftir
D. H. Lawrence.
Hann hafði ákveðið að sitja uppi alla nóttina, svo sem í
iðrun. í símskeytinu hafði staðið þetta eitt: „Ophelia hættu-
lcga veik.“ Honum fannst það léttúð undir þessum kringum-
stæðum að leggjast til hvíldar í svefnvagninum. Hann sat því
þreytulegur á svip í fyrsta farrýmisklefa, þegar nóttin féll
yfir Frakkland.
Auðvitað átti hann að sitja á sængurstokki Opheliu. En
Ophelia vildi hann ekki. Þess vegna sat hann uppi í lestinni.
Djúpt í iðrum hans var svartur heljar skuggi, eins og bólgu-
keppur, fullur af tómu myrkri, sem þrengdi af líffærum hans.
Lífið hafði alltaf verið alvarlegt í hans augum. Alvaran yfir-
þyrmdi hann nú. Dökkt, fallegt, nauðrakað andlit hans hefði
getað táknað Krist á krossinum með þykkar, svartar auga-
f*rýnnar hafnar í kvalarblindu.
Nóttin í lestinni var eins og Hel. Ekkert var raunverulegt.
Lnsku kerlingamar tvær andspænis honum vom dauðar fyrir
löngu, kannski höfðu þær meira að segja dáið á undan hon-
unr, því að auðvitað var hann dauður sjálfur.
Grá og silaleg dagsbrún rann á fjöllin á landamærunum,
°g hann horfði á hana ósjáandi augum. En hugur hans endur-
tók í sífellu:
Er dagur reis í drunga ró
með dögg úr nætur sporum,
þær luktust hennar brár, hún bjó
í bústað fjarri vorum.
°g meinlætaandlit hans, óbreytanlegt í kvöl, sýndi engin
^ferki fyrirlitningarinnar, sem hann fann til, jafnvel á sjálf-