Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 43

EIMREIÐIN
115
dóms. Trjábolurinn var sveipaður líkblæjum og þakinn sveig-
um bláfjóla. Blóð Attisar var talið fá fjólunum lit. — Næsta
dag var blásið í lúðra og hátíð boðuð öllum lýð. Þriðji dagur
Var nefndur Blóðdagur. Prestar vöktu sér blóð og báru fram
sem fóm. Var þá stíginn dauðadans og harmurinn hamslaus.
^egar nótt féll yfir, breyttist sorg í fögnuð. Skyndilega skein
jjós í myrkri. Gröf var opnuð og áhorfendur litu upprisu guðs-
ins. Prestur snart varir hinna harmandi og hvíslaði gleðiboð-
skapinn. Fagnaðaróp kváðu við. Með morgni, jafndægri á vori
hófst sjálf lífshátíðin, Hilaria. Bönd öll brustu, venjuleg
lög giltu ekki. Gleðin ein átti að ríkja. Hátíðin stóð enn tvo
daga og lauk með því að blómum var stráð yfir musteri og
tfannhaf.
Menning Grikkja og Rómverja leið skipbrot. Kristnin rót-
festist á Vesturlöndum, fyrst trú alþýðu, síðan alþjóðar.
K-fistni skóp nýja dauða- og lífshátíð, dimbilviku og páska.
iJndir ægihjálmi kirkju og kristni vakti endurminning fornra
hátíða, varðveitt í þjóðtrú og siðum.
Lengi hélzt sú venja í Evrópulöndum, að vorkomu skyldi
lagna i..eð tvennu: bera dauðann úr byggð, bera lífið eða
Sumarið í bæ.
Mynd var dauðanum gerð, ferleg mjög. Var hún sumstaðar
rennd, en ösku dreift á akra. Annars staðar var haldið í
skrúðgöngu til vatns og myndinni sökkt í djúp. — Enn var
algengt, að böm báru kistur um götur, veifuðu greinum og
sungu: „Vel er, að dauðinn er til vatns borinn.“ — Þá þótti
’eillavænlegt að grafa mynd dauðans undir eikitré. Þegar
°kið var greftrinum, skyldu allir hlaupa í ofboði, hver til
Slns heima. Máttu allir gæta sín að hrasa eigi, því að fall boð-
aði feigð.
Líf og sumar skyldi borið í bæ. Unglingar leituðu í skóg
eLir sólsetur. Þeir hjuggu ungt tré, er bar græna krónu og
fagra. Tréð var þakið blæjum litríkum og borið til byggðar
^aeð fögnuði.