Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 28

100
EIMREIÐIN
þessa daufu háðshrukku í munnvikum Opheliu. Þær horfðu
á þetta titrandi af undrun.
„Hún hefur séð hannl“ hvíslaði unga systirin titrandi.
Abbadísin lagði fíngerða blæjuna varfærnislega yfir kalt
andlitið. Síðan tautuðu þær bæn fyrir sál hennar og fóru
fingrum um talnabönd sín. Þá setti abbadísin tvö af kertun-
um beint á naglana, þar sem þau áttu að vera, stóra kertið
greip hún mjúku föstu taki og þrýsti því niður.
Dökkleita, sterklega systirin settist aftur niður með litlu
bænabókina sína. Hinar tvær héldu til dyra með mjúkum
pilsaþyt og út í stóra, hvíta forsalinn. Þarna sigldu þær hægt
og hljóðlega í öllum sínum svörtu voðum, eins og svartir
svanir synda niður á. Allt í einu hikuðu þær. Báðar höfðu
þær komið auga á einstæðings mannveru í þunglamalegum
yfirfrakka, sem hangsaði þarna í köldum fjarska í endanum
á ganginum. Skyndilega virtist abbadísin gera átak, þannig
að svo leit út sem hún hraðaði göngu sinni.
Matthías sá þær nálgast, þessar umfangsmiklu verur með
földuð höfuð og týndar hendur. Unga systirin rakti slóðina
dálítið á eftir.
„Afsakið, rnóðirl" sagði hann, eins og hann mætti henni
á götu. „Ég gleymdi hattinum mínum einhvers staðar. . • •
Hann gerði örvæntingarfulla armsveiflu, broslausastur
manna.
Andrés Bjömsson þýddi.