Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 36

108
EIMREIÐIN
en hitt. En vitanlega get ég hætt þessu, hvenær sem er. Ég er
líka stundum að fikta við skro og snuff, og þá er miklu minni
hætta á að ég venjist á tóbaksbrúkun, sem nokkru nemur.
Viltu ekki bíta þér eina tölu, kunningi?
Einn dag barst mér fréttin um að vinur minn væri kom-
inn á sjúkrahús, og þá lét ég ekki dragast að heimsækja hann.
Mér rann til rifja að sjá hann, þar sem hann sat uppi við
herðadýnu í sjúkrarúminu. Þetta var sannarleg hryggðar-
mynd, ekkert annað en skröltandi beinagrindin í skorpnuð-
um bjómum.
Hann hélt um tóbakspontuna, gulum, tálguðum fingrum
og tóbakið lá í röstum á rúmfötunum og honum sjálfum.
— Líður þér ekki sem bezt, vinur? varð mér að orði.
— Ojæja. Það virðist vera einhver bölvuð ótyrming í mér>
af hverju sem hún kann að stafa. Læknirinn segir fátt og ekki
mikið mark takandi á því litla, sem hann fæst til að láta uppi-
En eitthvað er þó að, hvað sem það kann að vera. Já, svona
er þetta stundum. Ég hef þó sannarlega leitazt við að fara vel
með heilsuna og lifa reglusömu lífi, en það er eins og það sé
ekki alltaf nóg. Annars líður mér ekki sem verst hérna. Ég
felli mig einna sízt við það, að mega ekki fá mér reyk, þegar
mig langar til, en það er stranglega bannað hér. Þú veizt að
ég var stundum að fá mér í pípu, en mig hefur aldrei langað
verulega til þess fyrr en núna. Og það get ég sagt þér, að ef
ég vendist á að reykja í alvöru, þá er engu öðru um að kenna
en bölvaðri fanatikinni í þessum læknum hérna.
— En það er þó bót í máli, að þú hefur pontuna þér til
dægrastyttingar.
— Já, að vísu og það er skárra en ekki. En gerðu nú eitt
góðverk, kæri vinur. Reyndu að útvega mér dálítinn enda
af skroi. Að vísu harðbannar hjúkrunarkonan mér að hafa
slikt um hönd hér, en mér kynni nú að takast að fara í kring-
um hana. Ég gæti spýtt út um gluggann. Mér væri þá illa *
ætt skotið, ef ég drægi ekki héma út á lóðina, þó að ég
orðinn mesti ræfill.
Þegar ég var að fara, mætti ég lækninum á sjúkrahússgang'