Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 32

Reytur
eftir Einar Kristjánsson.
— Ég ætlaði að biðja um einn pakka af Fíl, sagði vinur
ininn.
Við stóðum hlið við hlið hjá búðarborðinu í Kaupfélags-
búðinni.
— Hvað kemur til? Þú ert þó ekki farinn að reykja? segi
ég undrandi, því að engan mann vissi ég jafn sigurvissan og
sjálfumglaðan í siðgæði hófseminnar sem þennan vin minn.
í fljótu bragði séð virtist hann lifa mjög venjulegu lífi
heiðvirðs borgara, sem ekki kemst í kast við freistingar svo
nokkru nemi, eða yfirstígur þær þegjandi og hljóðalaust og
stendur sífelldlega traustum fótum djúpt í jarðvegi siðgæðis
og viljastyrks, meðan aðrir lifa sem blaktandi strá.
En heimurinn þykist sjaldan hafa mikið að virða við þess
háttar fólk, og það má teljast tilgangslítið fyrir einn eða
annan að þykjast af svo hversdagslegu siðferðiþreki, enda var
slíkt fjarri vini mínum.
Aldrei vissi ég hann stæra sig af sannleiksást, orðheldni,
ráðvendni eða öðrum þeim borgaralegu dyggðum, sem sjálf-
sagðastar þykja.
Aftur á móti gat hann ekki stillt sig um að ræða alloft uW
tóbaksnautn og staðfestu sína gagnvart þeirri freistingu.
— Tóbak, sagði hann, — þetta er í rauninni ekki annað en
eitur og óþverri. Það er ófyrirgefanlegt ístöðuleysi og siðferði-
legur vesaldómur að venja sig á tóbaksnautn. Ég skil ekki
það fólk, sem lætur þennan óhroða freista sín. Það má þ°
kallast lágkúruleg nautnaþrá.
Og lítilsvirðing hans á þessari freistingu átti sér svo djúpar
rætur, að hann gat ekki stillt sig um að leika sér að henni,
já — hann hreinlega lék sér að henni eins og köttur að mús-
— Einn — eða segjum tvo pakka af Fíl og einn eldspýtna-