Eimreiðin - 01.04.1958, Blaðsíða 24

96
EIMREIÐIN
um sér, vegna þessarar fjarstæðu, sem gagnrýni hans dæmdi
svo.
Hann var kominn til Ítalíu. Hann horfði á landið með
óljósri óbeit. Tilfinningar hans voru orðnar sljóar. Hann
fann aðeins vott af óbeit, þegar hann sá ólífutrén og hafið.
Það var eins og svikinn skáldskapur.
Það var aftur komið kvöld, þegar hann bar að heimili Bláu
systranna, þar sem Ophelia hafði kjörið sér hæli. Honum var
fylgt til stofu abbadísarinnar í höllinni. Hún stóð upp og
hneigði honum þegjandi, gaf honum hornauga. Þá sagði hún
á frönsku:
„Það hryggir mig að segja yður, að hún dó síðdegis í dag-“
Hann stóð agndofa, raunar tilfinningalítill, en starandi i
tómið, — þetta fallega, sterka meinlætaandlit.
Hóglega lagði abbadísin hvíta, fallega hönd á arm hans og
slarði framan í hann, hallaði sér að honum.
„Verið hugrakkur,“ sagði hún blíðlega. „Þér ætlið að vera
hughraustur, er það ekki?“
Hann færði sig undan. Hann var alltaf hræddur, þegar
kona hallaði sér svona að honum. Abbadísin var mjög kven-
leg í þessum efnismiklu pilsum.
„Já,“ svaraði liann á ensku. „Get ég fengið að sjá hana?“
Abbadísin hringdi bjöllu, og ung systir kom í ljósmál. Hún
var fremur föl, en það var einhver einfeldni og kenjar i
ljósbrúnum augum hennar. Eldri konan kynnti þau í lágum
hljóðum, unga konan hneigði sig lítið eitt með alvörusvip-
En Matthías rétti fram höndina, eins og maður grípur síð-
asta hálmstráið. Unga nunnan dró hvítar hendurnar úr erm-
um sér, og feimnislega smeygði hún annarri í hönd hans,
eins og sofandi fugli, hlutlausri.
Og upp úr botnlausum undirdjúpum þunglyndis hans
skaut þessari hugsun: En hvað þetta er yndisleg hönd!
Þau gengu eftir fallegum, en kuldalegum forsal og drápu
á dyr. Matthías, sem gekk í fjarlægum dánarheimi, hafði enn-
þá veður af hinum fínu, efnismiklu, svörtu pilsum kvenn-
anna, sem gengu mjúkum skrefum flögrandi hratt á undan
honum.
Hann var skelkaður, þegar dyrnar opnuðust og hann sa