Eimreiðin - 01.04.1958, Side 34

106
EIMREIÐIN
— Ég er raunar við og við að fikta við tóbak, en það er
nú í svo smáum stíl, að það gerir mér ekkert til. Ég er að
þessu mest til gamans og svo til þess að sanna mér og öðrum,
að það er vandalaust að stilla í hóf, ef maður hefur ráð á
einhverjum manndómi. Hefurðu ekki gaman af að reyna nýja
pípu, sem ég komst yfir hér á dögunum? Alltaf finnst mér dá-
lítið fyrirmannlegt að handleika pípu, enda læt ég það eftir
mér, við hátíðleg tækifæri.
Að svo mæltu náði hann í aðra pípu handa sér, troðfyllti
hana af þrælsterku tóbaki, kveikti í með hofmannlegu lát-
bragði og blés síðan kófþykkum reykjarmekki allt í kringum
sig.
Það kom stundum fyrir að ég mætti vini mínum á förnum
vegi, án þess hann gengi með pípu eða vindling í munnvik-
inu, en þá var segin saga, að hann vék sér að mér og sagði
kumpánlega:
— Heyrðu, vinur. Það vill ekki svo vel til, að þú getir gefið
mér einn reyk, ellegar þá í nefið? Það er nú svona, að mig
langar stundum hálfvegis í tóbak í einhverri mynd, þó að ég
sé náttúrlega enginn tóbaksmaður, eins og þú veizt manna
bezt.
Oftast gat ég orðið honum að liði, þegar svona stóð á, þvl
að ég hefi aldrei getað hælt mér af því að vera hófsmaður á
tóbak, þó að ef til vill væri ég í rauninni smátækari en vinur
minn í þessum efnum, þegar allt kom til alls.
Það leyndi sér ekki, að hann fór sífellt djarflegar í sakimar-
Hann komst yfir heljarstóra neftóbakspontu, gerða af nauts-
liomi, og þegar hann tók sér nefdrátt úr þessari ógnarlegu
gnýpu, náði röstin frá úlnlið og fram á hnúa. Mestan hluta
fúlgunnar saug hann upp í nasimar með feiknlegum sogum,
en afgangurinn frussaðist út í loftið eða hrundi niður um
hann allan og settist í hverja fellingu á fötunum hans, eða
lagði í skafla á gólfinu við fætur hans.
Þá var líka skrotóbaksrullan oftast við höndina, og vinur
minn var hreint ekki neitt krimtulegur, þegar hann var að
stinga upp í sig svona eins og tveggja þumlunga bút, sem
hann síðan sleit frá við jaxlana.
— Mér finnst alltaf eitthvað þjóðlegt og hressilegt við þa^