Eimreiðin - 01.04.1958, Qupperneq 35

EIMREIÐIN
107
tyggja skro, sagði hann. — Ég minnist þess, að hann afi
rciinn spýtti heldur betur mórauðu. En hann var þrifinn,
karlanginn, og aldrei spýtti hann á gólfið, ef hann gat hjá
því komizt. Væri ekki annað við höndina, spýtti hann niður
raeð skóvarpinu eða í hrygginn á loðhundinum sínum. Og
^iann lék sér að því að hitta spýtubakkann á svona sex til sjö
álna færi.
Að svo mæltu spýtti vinur minn rækilega mórauðu, í virð-
mgarskyni við forfeður sína og þjóðemið, og það vantaði
ekki mikið á að hann mætti teljast jafnoki afa síns í fimleg-
um og hugvitssamlegum spýtingum.
En allt þetta var smámunir, borið saman við reykingarnar.
^faðurinn keðjureykti, að kalla mátti, sígarettur eða bústna
vmdla, enda vom fingur hans kargulir af reykingum.
Þá átti hann einnig álitlegt og fjölbreytt safn af tóbakspíp-
um, smáum og stórum, beinum og bugðóttum. Eina átti hann
skósíða, sem hann kvað hafa gengið gegnum marga brezka
aðalsættliði, og aðra útbúna hugvitssamlegu vatnskælikerfi og
hafði verið í eigu kínverskra mandarína. Allar þessar pípur
uotaði hann óspart til skiptis og sat því löngum hulinn þvkku
reykjarskýi.
— Ef ég reyki á annað borð, þá læt ég muna um það. Ann-
ars geri ég þetta aðeins af meiningarlausu fikti og vísast að
eg hætti því alveg einn góðan veðurdag. Það er sko lagið, að
snögghætta, þegar maður finnur, að þetta ætlar að verða að
uautn.
Það fór ekki hjá því, að maðurinn léti á sjá við þessa of-
hoðslegu tóbaksneyzlu, enda tálguðust af honum holdin með
hverju ári, sem leið, og löngum gekk hann upp og niður af
þválátum, þurrum reykingahósta.
— Ég held næstum, að þú sért farinn að reykja í alvöru og
það meira en góðu hófi gegnir, sagði ég við hann eitthvert
sinn.
— Vertu nú ekki að gera úlfalda úr mýflugunni, sagði
hann og tróð um leið föngulegri tóbaksvisk í pípu sína,
kveikti í og tottaði áfergjulega. — Hitt er satt, að ég fæ mér
1 Pípu við og við, einkum vegna þess, að ég er ekki vel góður
fyrir brjósti, og mér finnst það heldur slá á hóstann fremur