Eimreiðin - 01.01.1962, Qupperneq 21

EIMREIÐIN
9
* ingeyingurirm. Ættir þú að sjá
ePnur vorar á Hólsfjöllum og
'Narfirði.
l'1 sé ég að þú munir satt segja,
^ þu sért úr Þingeyjarsýslu, svar-
1 Atli. Tók hann nú góða bita
rskjóðu

sinni og átu þeir vel og
Betra þykir mér að eta
i., góða máltíð á dag, en þrjár
sagSi hann.
v nciir kvöld létti þokunni ai og
þeir þá ekki alllangt frá
Veravöllum og sáu reykina. Þá
þv> þeir skemmt frá alfaraleið og
1 ekki allskostar öruggir. Lögð-
s|. IJeR tyrir í gjotu einni eða
?rn*ngi og biðu myrkurs.
le- vissu þeir kumpánar, að
j^ltlnni að þeim var hætt bæði í
■j^anesþingi
og Þingeyjarþingi.
Skagfirðingarnir, þeir Páll
Jr „„ Ólafur á
K í
Se ]Ur Vaidsmaður og
leigU ^a® v*st Atli hefði lagt
°g k
Slr>a út á Skaga eða Siglufjörð
°mist
útlenda duggu.
n<ii hann enn hafa átt spesíur
H(5r a®ur er getið og, ef til vill,
, 'a Pe|iinga er hann hefði stolið
ht,(g0ta® það í farareyri, ef þá ekki
(r 1 svo heppilega til tekist að
o 8gaiar hefðu tekið hann af lífi
tö, n°tað í beitu. Keldhverfingar
ht,gU aihaf víst, að Hermóður
,ss* komist í Ódáðahraun, en þar
U þeir að v
•ggðir
. Nú,
1 góð,
oru útilegumanna-
stórar og fjölmennar.
er þeir nálguðust Hveravelli
°ru
þeir
veðri og tunglskinsglætu
j\tj- ,JClr þó mjög varlega. Sendi
Ur hlermóð með ketið, en sjálf-
i. Var b~- ...............
fess ag
'ai hann á hnotskógi að gæta
einhver væri á ferð. Áður
hafði Atli þó tekið hníf Hermóð-
ar og staf af honum en látið hann
hafa snæri nokkur til þess að binda
með ketið meðan það soðnaði í
hvernum. Var Hermóður hinn auð-
veldasti og þægasti, en það sá Atli
að hvergi var honum að treysta.
Allt fór þetta að óskum og fyrir
birtingu kom Hermóður með ket-
ið soðið, í skjóðu sinni og aíhenti
Atla snærin. En slíkt voru miklir
dýrgripir á þeim dögum, svo sem
lesa má í frásögnunr Halldórs
Kiljans og öðrum fornum fræðum.
Gengti þeir félagar nú þar til þeir
fundu góðan felustað í urð einni.
Var þá sól á lofti og veður hlýtt
og lítill lækur skammt frá. Átu
þeir nú vel af ketinu og drukku
vatn á eftir. Ekki þorðu þeir að
leggjast til svefns. Voru til þess
tvennar orsakir, hræðsla hvor við
annan og svo við eftirleitarmenn
úr Skagafirði. Sátu þeir hvor upp
við sinn stein, og þó allgóður spöl-
ur á milli og smáblunduðu, þar til
aftur tók að dimma af nóttu.
Gengu þá suður og komu síðla næt-
ur í Gránunes. Þar náðu þeir i
sauð einn mikinn, sunnlenzkan,
skáru hann og fláðu þegar. Átu
þeir nú ket það er eftir var soðið,
óðu Hvítá, var hún djúp, en þó
dugði Atla brókin góða, Villinga-
ness-nautur. Aftur á móti klæddi
Hermóður sig úr fötum að neðan
og óð berlæraður. Skalf hann mjög
er upp kom, en hlýnaði þó brátt
á göngunni. Stefndu þeir nú vest-
an Bláfells og mjög vestarlega.
Þreyta tók nú nokkuð að sverfa að
þeim, einkum Hermóði. Eftir