Eimreiðin - 01.01.1962, Side 68

56
EIMREIÐIN
en ringulreið, og tómstundir hans,
sem einkum voru helgaðar dag-
blaðalestri og frímerkjasöfnun,
buðu heldur ekki upp á neina
möguleika til líkamlegs erfiðis. Því
var það, að eftir árið var hæfni
hans að fara gegnum heilt ná-
kvæmlega söm og áður, þó hann
notfærði sér hana aldrei, utan
kannski stöku sinnum af einskærri
óvarkárni, því hann var grandvar
maður til orðs og æðis, frábitinn
hvers konar skrípalátum og lét ekki
glepjast af neins konar hugar-
ringli. Flökraði jafnvel aldrei að
honum að fara inn til sín öðru-
vísi, en gegnum dyrnar, eftir að
hafa leitað grandgæfilega að lykl-
inum og snúið honum kyrfilega í
skránni, svo sem vera bar.
Og þannig mundu kyrrlátir ævi-
dagar þessa heiðursmanns hafa
runnið sitt viðburðasnauða skeið
á enda, með kurt og pí, helði ekki
komið til atvik, sem í einni svipan
hafði endaskipti á allri tilveru
hans.
Mouron, húsbónda hans, var
fengið starf í annari deild, en við
stöðu hans tók Lecuyer nokkur,
fúllyndur náungi, með snöggklippt
yfirvaraskegg. Allt frá fyrsta degi
þótti sýnt, að nýja skrifstofustjór-
anum var meira en litið í nöp við
Dutilleul, einkum vegna höku-
toppsins og lonéttanna; var hann
ávallt uppfullur með hroka og yfir-
læti gagnvart honurn og fór ekki
dult með, að hann liti á hann sem
gamlan og afsérgenginn forngrip,
sent helzt ætti heima á sal'ni. Og
ekki bætti úr skák, að Lecuyer
hugðist ætla að breyta allri staif15
tilhögun á skrifstofunni í nýtízk11
legra horf, en slíkt hlaut að valda
næsta óþægilegri röskun á r°
semdartilveru undirmanna hans.
tuttugu ár hafði Dutilleul ával1
byrjað öll sín bréf með svofeH
um orðum: „Með tilvísun i heiö*
að bréf yðar, dags. ..., svo og me
skírskotun til fyrri bréfaskih'*
vorra, veitist mér sá heiður, að 0
kynna yður ..., o. s. frv. l,essU
formi hafnaði Lecuyer algerleía’
og krafðist þess annað yrði t'Pl3
tekið, amerískara í sniðum: „Sel11
bcí
svar við bréfi yðar, dags. . ■ • >
mér að tjá yður ...“, °. s. fr'"
Dutilleul gat með engu móti íe
sig við þessa nýskipan og af ee^lS
bundinni þrákelkni varð hon1111
ósjálfrátt á að nota gömlu aðlel
ina, og varð það ekki til að tha?‘
úr óvilcl skrifstofustjórans á h0’1
um.
Fór svo, að andrúmsloftið í rá®llj
neytisskrifstofunni varð DutiHeU
nær óbærilegt. Fullur uggs
kvíða lór hann til vinnu sinna1
kvöldin lá *131111
og
í
morganna og a
stundum lengi andvaka í rúr
að rekja raunir sínar. Sárgr
þessari sauðþráu íhaldssemi
mim1
am111
karls'
un1
ins, sem stóð í vegi fyrir áform
hans, rak Lecuyer Dutilleul á br
úr skrifstofu sinni og fékk honll|^
til afnota litla, óvistlega kytru '
hlið hennar. Dyrnar inn í ha
voru lágar og þröngar og á Pe^
hékk ennþá spjald, sem á vaJ .
að: Ruslakompa. Með dæmafa
sjaltstjorn og stillingu ^
Dutilleul að kingja þessari óhe)