Iðunn - 01.03.1885, Blaðsíða 25

G-letni lífsins.
151
víst. Ef hún ætti að fara til mín, og ég ætti að
fá hana algjörloga, sem ég vildi nú náttúrlega lielzt,
þá held ég eitt væri gott ráð, til þess að hvorki
hún né Björn geri neinar grillur út í þetta«.
»Hvað er það þorsteinn minn ?«
»Ja—viltu gefa mér hana fyrir konu?«
»Já, og þó aldrei væri nema það væri bara til
þess að sjá um að Björn fengi hana aldröi.... og þó
hann væri ekki, þá vildi eg ekki gefa hana öðrum
fremur .... fyrst hann séra Einar var ekki ógiftr«.
»J>akka þér fyrir tillögurnar, Gunnar minn, og þá
vil eg helzt að það sé farið að lýsa áðr enn hún
kemst á fætr, og Björn kemr að sunnan«.
»J>að er alveg rétt....Eg skil sízt í prestskonnnni
að fara svona með mig .... Betr hún fór ekki. Viltu
ekki koma inn, |>orsteinn minn, og bíða eftir sopa?»
»Og máske. Enn eftir á að liyggja, þá ætlaði eg
að spyrja þig að því, hvað þú hugsaðir til að láta
ixn'g fá með henui ?«
»Eg veit það nú ekki enn þá; eg á fátt fé og fá
hross til þess að gera, enn kýrnar áttu nógar, —
Núpstún fóðrar ekki meira enn þrjár«.
»|>að gerir það nú reyndar ekki, enn ein þeirra er
torhafnarkind, hlektist við hana urn burðinn í vetr,
og er held eg kálflaus, svo að hún er nú ekki nema
til liaustsins«.
»Og jæja ... enn eg má ekki missa kú sem stendr,
enn féð er fátt; — það var ekki hátt framtalið mitt
ern daginn; það fór svo afleitt iir vanka hjá mér í
vetr«.
»Já, þú sagðir mér það nú; enn það sýndist mér,