Iðunn - 01.03.1885, Qupperneq 29

Gletni lífsins.
155
hún sá prestinn ganga ofan úr stólnum. Hún liafði
gleymt að standa upp fyrir blessunarórðunum.
Síðan gekk hún út úr kirkjunni.
Hún þekti engan nógu góðan vin til að tala við.
Hún ráfaði út á tún, og settist þar í laut og starði
austr á Heklu. Eeykjarmóðu eymdi upp úr toppin-
um, og bar dökkan reykinu við liimininn fagrbláan.
Hún gat ekki grátið, og ekki hugsað; hún vissi
ekkert hvað tímanum leið.
Hún hrökk upp úr dvalanum við að lcallað var ú
hana. Hún leit í kring um sig; það voru 5 eða 6
að leita að henni og kalla á hana.
Eaðir hennar hafði hvergi fundið hana þegar hann
ætlaði af stað, og fékk því fólk í lið með sér að leita
að henni. fbarna fanst liún. Gunnar skipaði henni
að koma með sér. Iíún gerði það þegjandi. f>or-
steinn varð þeim samferða heim að Heiðarholti.
Svo liðu nokkurir dagar. Guðrún var eins og
með vímu. Iíún var sokkin í sjúlfa sig, talaði ekk-
ert og hugsaði ekkert. f>að var eins og hún vissi
ekkert hvað fram fór.
Brúðkaup þeirra fór fram að hálfum mánuði liðn-
um. Guðrún stóð eins og nár fyrir altarinu hjáf>or-
steini, og heyi'öi ekkert hvað prestrinn sagði; hún
játaði aldrei, en þar var þá fylgt orðshættinum gamla:
þögn er sama og samþykki. f>egar prestrinn lagði
saman hendr þeirra, var hönd hennar ísköld. Yið
það kom hrollr í Guðrúnu ; hún nötraði ú fótunum,
og leit snöggvast framan í prestinn ; svo var eins og
eitthvað slitnaði í brjóstinu á henui, enn henni létti
um leið — hún fór að gráta.
XJ m kvöldið var glatt á hjalla í Heiöarholtsskemmu;