Iðunn - 01.03.1885, Qupperneq 44

170
I’ra.ns Engel:
ur og önnur skorkvikindí ólmuðuðust í kring urn
mig; eg heyrði ormana bora og naga trén ; einhver
þungr skrokkr lagðist ofan að mér; eg hleraði og
starði út í náttmyrkrið, og mundaði hm'finn minn,
enn þá hröklaðist þetta burt aftr. Eg sofnaði aftr
og hrökk upp—svo leið nóttin.
Með morgninum þaut upp mývargrinn eins og þoka,
og reif mig og tætti, svo að eg var sem í eldi. Eg
skalf eins og hrísla af kulda, og ískaldri dögginni
rigndi ofan á mig. það var langt liðið á nótt, þessa
hátíðlegu hvarfbauganótt, enn þó fanst mér hún
aldrei ætla að líða. Alt í einu brá við ljósi, og drundi
við dimm þruma, og í einu vétfangi var dunið á
fjarskalegt steypiregn. Eldingum laust niðr hver
eftir aðra, og klufu sumar stórvaxna viðarboli í rætr
niðr, enn sumar bútuðu þá sundr, og tættu upp stór
rjóðr í skóginum ; enn jarðvegrinn fióði í vatni, og
bárust með því fauskar og greinar eitthvað undan
brekkunni. Dýrin þutu í ofboði eitthvað uudan.
Hænsfuglarnir flögruðu við undirskóginn, enn ap-
arnir þutu upp í trjátoppa emjandi og vælandi, enn
út yfir tóku þó hljóðiu í öskr-öpunum. Alt varð sem
í uppnámi, og í allri þeirri ringulreið sá eg bezt, hví-
líkr hjálpleysingi maðrinn er verjulaus gagnvart
óhemjuskap náttiirukraftanna.
Óveðrinu slotaði jafnfljótt, sem það bar yfir; það
fór að birta, enn altaf var eins og stórrigning ofan úr
trjátoppunum. Eg átti enga bjargarvon þenna dag,
og þó var eins og létti á mér torfu þegar eg sá í
birtuna. Eg stóð upp, og fór að skygnast um. Eg
var í einhverju doðamóki, milli heims og helju. Eg
kallaði ekkert, eg hlustaði ekkert, og mór varð ekki