Iðunn - 01.12.1887, Qupperneq 55

Ivölski og málaflutningsmaðurinn 469
var aldrei kyrr; seint og snemma var hann á ferð,
annaðhvort í bænum, þar sem hann átti heima,
eða þá um sveitirnar þar í kring. Venjulega hafði
hann stóran skjalavöndul undir hendinni; hann
fjekkst nefnilega við ýmsa pennasnúninga fyrir fólk,
og sagt var, að hann gæti skrifað hvern dómstól
ráðalausan. Hann hafði þar að auki ótal mál að
færa — það var ekki svo rangt mál til, að hann
gæti ekki unnið það — og peningarnir loddu við
fingurha á honum. — Vænst þótti honum þó urn,
að lána út fje gegn vöxtum — nokkuð háum, að
sagt var — hann gerði það náttúrlega svo lítið har
á ■—; því það var hlutur, sem borgaði sig. 100/.
um árið, það var þó altjend dálítið, og það sem
bezt var, peningarnir höfðu sjálfir alla fyrirhöfnina,
en hann fjekk ágóðann. Nú, jæja — það var nátt-
úrlega ekki hægt að fela þetta svona alveg, og hjer
og þar stungu xnenn saman nefjum og kölluðu hann
b.........okrara, en allir tóku samt djúpt ofan
fyrir honum á gangi, og annað ljet haun sig engu
skipta. Svona liðu mörg ár, og hann var orðinn
gamall og vellauðugur.
Svo var það einu sinni snemma um haustið, í
blíðu og góðu veðri, að liann fór út og ætlaði að
ganga nokkuð rjett sjer til skemmtunar. Veðrið
var svo hlýtt og þýtt og liaustloptið fannst honum
hressa skrokkinn og hrista upp samvizkuna. iþað
var svo einstaklega þýður kyrðar- og friðarblær yfir
öllu. -— 0 jæja, hugsaði hann — það vildi jeg, að
jeg gæti nú lifað í næði það sem jeg á eptir. —
Næði eða frið hafði lxann nefnilega aldrei.—Allt af
voru áhyggjurnar að ónáða hann — þær ljetuhann