Ægir - 01.01.1925, Síða 16

s
ÆGIR
»Fiskiíélagsd. »Báran« í Keflavík,
telur landhelgisvarnirnar hér í Faxa-
flóa með öllu ónógar, og skorar því
hér með á stjórn Fiskifél. íslands,
að beita sér fyrir því við þing og
stjórn, að stærra og fullkomnara
skip, en nú er, sé látið annast strand-
varnirnar, þar sem bátaútgerð hér
er í veði, af yfirgangi togara, ef ekki
er hafist handa nú þegar«.
2. Símalína til Reykjaness.
Eftir allmiklar umræður var samþ.
svohlj. tillaga:
»Fiskifélagsd. »Báran« í Keflavík
telur það mjög nauðsynlegt og þýð-
ingarmikið fyrir örj'ggi bátaútvegs-
ins, að símalína sé lögð að Reykja-
nesi«.
3. Gengisskráning. Forseti skýrði frá
störfum og tilgangi gengisskráningar-
nefndarinnar, og í sambandi við það,
skýrslusöfnun um inn- og útflutning.
Að lokum var samþ. að fela stjórn
Fiskifél. Islands, að fylgja því fast
fram við þing og stjórn, að áfram
sé haldið skýrslusöfun um inn- og
útflutning svo og gengisskráningu.
4. Um fiskirannsóknir. Um það mál
urðu litlar umræður. Forseti Kristj.
Bergsson beindi þvi til deildarinnar,
að vegna fiskirannsókna næstu ár,
yrðu deildirnar að athuga hvort ekki
væri eitthvað, sem þær vildu fá
rannsakað, og gætu þær þá snúið
sér til Fiskifél. íslands, er kæmi
slíkum beiðnum til rannsóknarskips-
ins »Dana«, er hefir þær rannsóknir
með höndum.
5. Steinolíumálið. Allmiklar umræður
urðu um það mál, en engin ákvörð-
un tekin.
Fleira ekki tekið fyrir. Fundi slitið.
Árni G. Póroddson. Jóhann Ingvason.
(ritari).
Nokkrar athugasemdir
um sjóstys og bjargráð.
Eftir Kristján Jónsson frá Garðsstöðum.
(Grein þessi er hér birt samkvæmt ósk
höfundarins, þótt »Ægir« sé henni ekki
samdóma i ýmsum atriðum. Ritstjórinn).
Þegar einhver veiki gýs upp, hvort
heldur er í kauptúni eða uppi í sveit,
þá er venjulega gerð rösk gangskör að
því þegar í stað, að komast að því, hvaða
sýld sé um að ræða, og þar næst gerðar
öflugar ráðstafanir til þess að útrýma
veikiuni. Jafnvel þótt um væga sýki eins
og mislinga og skarlatssótt sé að ræða,
þá er — eða hefir verið til skamms
tíma — einskis látið ófreistað til þess að
koma í veg fyrir smitun. Bæir og hús
eru einangruð, og fólkið leggur á sig af
fúsum vilja margvislegar kvaðir i því
skyni, að firra sjálfa sig og aðra sjúk-
leikanum.
Tugum og jafnvel hundruðum þús-
unda króna er árlega varið lil útrýming-
ar einni veiki — berklaveikinni — og
telja allir sjálfsagt. Stór sjúkrahús eru
reist hvarvetna um land með ærnum
kostnaði og mikilli fyrirhöfn — að ó-
gleymdu þvi fé, er fer til læknaskipun-
arinnar (lælcna og læknakenslu m. m.).
— Alt þetta gengur til þess að freista að
lækna sjúka menn, eða koma í veg fyrir
að heilbrigðir menn sýkist. Margt af því
fólki, sem svona miklu er kostað til, er
fullkominn vonarpeningur, sumpart fyrir
aldurssakir og sumpart vegna óviðráðan-
legs sjúkdóms. En ávalt er lagt jafn-
mikið i sölurnar til þess að verjast þeirri
skuld, sem allir eiga að lokum að ljúka.
En meðan þessu fer fram, farast að
meðaltali af slysförum milli 80 og 90