Ægir - 01.12.1978, Side 23

fólgið að skipin fái lengri tíma
við veiðarnar.
Ég verð að lýsa óánægju
minni yfir þeirri aðferð Ingj-
alds, að segja okkur ekki frá
því að hvaða niðurstöðum hann
hefði komist, þegar hann var
búinn að vinna upp úr okkar
plöggum. Heldur eru það fjöl-
miðlarnir sem koma með þetta
í mismunandi útgáfum. Mér
tókst ekki að fá ritgerðina hjá
Ingjaldi þótt beðið væri um
hana. Það fyrsta sem ég hef séð
af henni er þessi úrdráttur sem
Birgir Hermannsson kom með
fyrir nokkrum dögum. Það sem
mér fannst svo skrítið var,
hvernig við, þessir menn sem
höfðum verið að fjalla um þetta
áður, gátum verið svo glám-
skvggnir að sjá ekki að við vær-
um að tefja skipin við veiðarnar
og sérstaklega var ég undrandi
á hinum dugmiklu skipstjórum
okkar, hvernig þeim gat yfir-
sést jafnhrapallega. Skipstjór-
arnir fá allar upplýsingar um
leið og þeir fara af miðun-
um, hvar þeir geti losnað við
aflann og það sem þeir ákveða
miðast við hvort þeir græða
jafnvel þó ekki sé nema fimm
mínútur á miðunum. Svo allt
í einu kemur maður og segir við
okkur: ,,Þið hafið bara litið
fram hjá því að það er hægt
að stórauka tímann á miðun-
um“.
Nú, þegar ég er búinn að lesa
þessa skýrslu sýnist mér margt
vafasamt og að ekki sé
vist að glámskyggni þeirra
manna sem um þetta hafa fjall-
að fram að þessu, sé svo aug-
sýnileg sem að er látið liggja í
skýrslunni. Þegar Ingjaldur
talaði hér áðan, þá fannst mér
að hann væri ekki að ræða um
skýrsluna, heldur hverju væri
hægt að breyta í núverandi
loðnulögum, meðal annars því
hvort og hvernig ætti að breyta
fjarlægðabótum og öðru þvíum-
líku. Tölvuvinnsla Páls, sem
ég hafði enga trú á og
var búin að fara fram áður, var
þannig tilkomin að sumir voru
með hugleiðingar sem stefndu í
þá átt að glíma við það verk-
efni hvort ekki væri hægt með
löngum fyrirvara að ákveða
hverjar bæturnar skildu vera frá
einum stað til annars. Þetta
var sá málflutningur sem lá á
bak við þá tölvuvinnslu.
Þegar talað er um að sigla, þá
má sigla það langt að tími tap-
ist á miðunum og með því móti
er hætt við, að það virki öfugt
við áður umtalaða tímaaukn-
ingu. Mér finnst það sé verið
að rugla saman óskyldum hlut-
um þegar verið er að tala um
hvað sé hagkvæmara fyrir verk-
smiðjurnar. Ég vil halda því
atriði alveg utanvið, af því að
lögin eru ekki til þess gerð að
jafna aflanum milli verksmiðj-
anna, þau tala um að hjálpa til
við að afla sem mest, en ekki
að jafna milli verksmiðjanna.
Annað mál er, að þörf geti
verið að breyta núverandi lög-
um þannig að meira tillit sé tek-
ið til verksmiðjanna en nú er.
Hins vegar neita ég því ekki að
flutningabæturnar hafa í reynd
verið notaðar í þessa átt og
manni finnst oft réttmætt að
taka tillit til verksmiðjanna, en
bæturnar verða að vera háar
til þess að skipstjóri sjái af ein-
hverjum tíma við veiðar og taki
heldur þessa peninga sem eru
vissir. En ef langt er farið geta
siglingar frekar minnkað fiski-
ríið í heild en aukið það,
en aftur á móti getur þetta ver-
ið sanngjarnt í sambandi við að
skipta aflanum á milli verk-
smiðjanna. Ég skal drepa á smá
dæmi, en það skeði á Vopna-
firði að verksmiðjan fór af stað
eingöngu fyrir tilstilli Loðnu-
nefndar, þegar eigendurnir
töldu ekki neinar líkur á því að
fá hráefni, vegna þess að það
voru settar það háar flutninga-
bætur þegar útséð var að aflinn
bærist öðruvísi.
Verksmiðjan fékk það mikið
aflamagn að hún fór skaðlaust
út úr árinu. Þetta var árið 1973,
og ég heyrði aldrei neinn gagn-
rýna þetta.
Við höfum vissulega ábyrgð
gagnvart verksmiðjum sem fara
í gang og eru tilbúnar að taka
við afla.
Qiörn Dagbjartsson
Þorsteinn Gíslason
Haraldur Ágústsson
Andrés Finnbogason
ÆGIR — 547