Ægir - 01.12.1978, Blaðsíða 35

botnvörpu (2. mynd) og svipað
mun gilda um ýsu.
Á 1. töflu má sjá hversu
mikið kjörlengd skarkola,
þorsks og ýsu breytist ef
möskvastærð er breytt úr 166
mm í 90 mm, en 90 mm voru
lögleg möskvastærð í botnvörpu
fyrir um það bil aldarfjórðungi
síðan. Ef við nú hugsum okkur
að við færum línuritin á 1.—3.
mynd jafn marga cm til vinstri
og mismunurinn í 1. töflu segir
til um, ætti það að vera hverj-
um ljóst að munurinn á þeim
fiski, sem veiðist í dragnót með
170 og 90 mm riðli, er geysimik-
ill, enda er mismunurinn á
kjörlengdinni fyrir þorsk og ýsu
einir 25—26 cm og það munar
um minna.
Það er því mikill munur á
notkun dragnótar nú, miðað við
það sem áður var.
Fram til ársins 1952 var þar
að auki gengdarlaus botnvörpu-
veiði hér við land allt inn að
þriggja mílna mörkum allt árið
um kring og með smáriðnum
vörpum, miðað við það sem nú
er. Þá var skarkoli veiddur með
botnvörpu inn um flóa og firði
að vetrinum, þar sem einungis
ókynþroska kola var að fá, á
meðan kynþroska fiskur hélt sig
úti á hrygningarstöðvunum.
Slíkt er vís vegur til ofveiði.
Vegna þeirrar möskvastærð-
ar, sem nú er höfð í dragnót,
mun hún hlífa ungfiski betur
en flest önnur veiðarfæri, sem
notuð eru hér við land.
Hvað lúðuna snertir verður þó
að taka fram að tveggja ára
fiskur og eldri sleppur ekki í
gegnum 170 mm möskva svo
neinu nemi. Hins vegar er lúðu-
stofninum haldið niðri, hvort
sem dragnót er notuð eða ekki,
vegna þess að unglúða er veidd
með flestum veiðarfærum, sem
notuð eru á grunnslóð. Lúðan
er líka oftast orðin 9—10 ára
þegar hún verður kynþroska
(Aðalsteinn Sigurðsson 1971).
Oft er því haldið fram, að
möskvar í dragnót og botn-
vörpu leggist saman í drætti.
Það gagnstæða hefir verið sann-
að með neðansjávar-ljósmynd-
un, bæði hér og erlendis, 4. og
5. mynd sýna þetta glögglega.
Margir halda að dragnót
eyðileggi ,,botngróður“. Þar
sem plöntum og dýrum er oft
ruglað saman í þessu hugtaki,
skal hvort tveggja tekið til at-
hugunar hér á eftir. Á það ber
einnig að benda, að kafanir, sem
fóru fram í Faxaflóa haustið
1977, benda eindregið til þess,
að dragnót raski botni lítið
(Guðni Þorsteinsson og Jóhann-
es Briem 1978).
Snúum okkur þá fyrst að
plöntunum, þ.e.a.s. þörungun-
um, en af þeim 'þurfum við að-
eins að hugsa um þá, sem eru
fastsitjandi, þar sem svifþör-
ungarnir verða að sjálfsögðu
ekki fyrir neinum búsifjum af
völdum dragnótarinnar.
Flestum er kunnugt, að allar
ÆGIR — 559