Ægir - 01.12.1978, Blaðsíða 27

tíðinni 1977 ef miðað er við
hráefnisverð. Það dró áreiðan-
lega úr flutningum. Margir
skipstjórar sem ég þekki, héldu
því fram að ef þeir hefðu fengið
20% meira fyrir að sigla með
aflann þá hefði það örugglega
verið það mikill hvati fyrir þá,
að þeir hefðu flutt miklu meira
en þeir gerðu.
Haraldur:
Ég vil undirstrika það, að
mér finnst það mjög þýðingar-
mikið að hafa flutningabætur,
því það eykur vafalaust aflann,
vegna jöfnunar á vinnslu hjá
verksmiðjunum. Það er ekkert
vafamál, að við förum töluvert
mikið eftir því hvort við fáum
peninga fyrir að keyra með afl-
ann einhverjar aukavegalengd-
ir, eða ekki, og útgerðim á al-
gerlega kröfu á því, þar sem
geysileg olíueyðsla fer í að
stíma sólarhringinn út. Ég held
að olíukostnaðurinn sé um 300
þús. kr. á sólarhring hjá okk-
ur á Sigurði, svo það verður
eðlilega að koma eitthvað afger-
andi á móti, bæði fyrir skip og
fólk. Varðandi tímasparnað með
miðstýringu frá landi, þá skul-
um við taka sem dæmi, að ég
væri staddur úti af Austfjörð-
um og það er reiknað út í landi
að ég eigi að fara til Vest-
mannaeyja, en þannig stendur
á að veðurspáin er ekki hagstæð
fyrir sunnan land, en aftur á
móti gott veður á leiðinni til
Siglufjarðar. Ég mundi sjálfur
taka ákvörðun um að fara á
Siglufjörð í betra veðri, heldur
en til Vestmannaeyja, svipaða
vegalengd, eða jafnvel lengra,
ef betra veður væri á norður-
leiðinni. Maður sem sæti inni á
skrifstofu hér í Reykjavík, og
mtlaði að fara að segja mér að
fara með aflann til Eyja, því
það sé aðeins styttra og ég yrði
fljótari, hann sæti bara áfram
á sinni skrifstofu með sína
sannfæringu. Það myndu senni-
lega ekki margir skipstjórar
fara eftir tilskipunum hans í
svona tilfelli. Ég mundi álíta
það, að ég væri mun færari að
sjá út veður og annað sem upp
kann að koma og stöðugt er að
koma upp i þessari aðstöðu og
sem þarf að leysa úr á staðnum
án tafar, heldur en einhver mað-
ur inni á skrifstofu, og þvi get
ég ekki séð svona í fljótu bragði
hag í því að fá fjarstýringu
úr landi.
Andrés:
Hér er einmitt tekið undir
flutningabæturnar, sem að við
í Loðnunefnd höfum alltaf lagt
til að væru öflugri. Við erum
búnir að komast að því að
flutningabæturnar þurfa að ná
ákveðnu hámarki svo að við
getum fengið skipin til að sigla
þangað sem við viljum, undan-
tekningarlaust. Það verða nátt-
úrlega mismunandi upphæðir
eftir því hvað þarf að fara langt,
en bæturnar verða að ná á-
kveðnu marki miðað við hráefn-
isverð, til þess að við náum því
fram að skipstjórarnir taki þá
ákvörðun að sigla þó að þeir
telji sig e.t.v. tapa einhverjum
tíma á miðunum. Á árinu 1973
höfðum við u.þ.b. 8% af hrá-
efnisverði til bóta og útkoman
sem fékkst á því ári varð sú
besta miðað við öll önnur ár.
Er við sáum fram á nauðsyn
þess að koma afla á ákveðinn
stað, þá beittum við háum bót-
um. Sem dæmi get ég tekið, á
þessu ári, þ.e. 1973: Loðnan var
að spýtast suðurúr og sýnilegt
að ekkert myndi berast meira
til Raufarhafnar, vegna fjar-
lægðar og óhagstæðrar veðráttu.
Þá gripum við tækifærið þegar
góð veðurspá kom og settum á
háar bætur með þeim afleiðing-
um að við fylltum Raufarhöfn
á einum sólarhring. Þetta er eitt
dæmi, en þau eru mörg önnur.
Þegar á þurfti að halda gat
maður ráðið því hvert aflinn
fór, með því að slá
hraustlega í. En svo fór þetta
framlag til sjóðsins minnkandi
þrátt fyrir að við settum fram
tillögur um að það hækkaði upp
í 10%, sem við höfðum tillögu-
rétt um samkvæmt lögunum.
Lægst hefur prósentan af hrá-
efnisverði til flutningabóta
komist niður í 2—3%. Þegar
framlagið er orðið þetta lágt, er
það til lítils gagns.
Björn:
Haraldur, skildi ég það rétt
hjá þér, að þú héldir að það
kerfi að borga per kíló á mílu,
myndi virka betur?
Haraldur: Já.
Björn:
Mig langar aðeins að fara
nokkrum orðum um það hvernig
Norðmenn gera þetta. Þeir nota
nefnilega nokkuð svipað kerfi,
en þar er því algjörlega mið-
stýrt. Loðnugangan hegðar sér
að vísu svolítið öðruvísi þar,
hún er úti í hafi og stefnir á
ákveðinn blett á ströndinni, en
hún gengur ekki meðfram henni
að neinu ráði. Þeir skipta sín-
um bátum i stærðarflokka og
hver bátur í þeim stærðarflokki
sem hann tilheyrir, á að sigla
álíka langt með álíka mikið
magn, þ.e.a.s. kíló/mílur, eiga
að vera jafnmargar hjá hverj-
um bát innan sama hóps. Stóru
bátarnir eru látnir sigla langt
með mikinn afla og minni bát-
arnir látnir sigla stutt. Þetta
kemur þannig út, að stóru bát-
arnir fá mun hærra meðalverð,
en minni bátamir fara fleiri
ferðir og afla meira, þannig að
útkoman verður svipuð. Þetta er
greitt af ríkinu að nokkru leyti,
en ekki öllu.
Ingjaldur:
Birgir spurði hvort eitthvað
hefði verið gert til að koma á
stýringu á loðnulönduninni. Til
ÆGIR — 551