Tímarit lögfræðinga - 01.03.1952, Síða 45

Haagdómui'inn í fiskvciSamáli Bretlands og Noregs
39
Grunnlínan hefur verið véfengd af þeim sökum, að hún
fylgi ekki heildarstefnu strandarinnar. Rétt er að taka
það fram, að hversu réttmæt sem sú regla kann að vera,
brestur hana stærðfræðilega nákvæmni. Til þess að beita
reglunni rétt, verður að taka tillit til sambandsins milli
hinnar gagnrýndu frávikningar og þess, sem samkvæmt
orðum reglunnar verður að teljast heildarstefna strand-
arinnar. Þess vegna má ekki takmarka sig við að athuga
eitt strandsvæði út af fyrir sig, nema um sé að tefla auð-
sýnilega misnotkun. Ekki má heldur binda sig við þá hug-
mynd, er menn fá við að athuga uppdrátt í stórum mæh-
kvarða af þessu svæði einu. I þessu tilviki er frávik grunn-
línunnar frá landamyndunum ekki slíkt, að það skakki til
muna frá heildarstefnu norsku strandarinnar.
Jafnvel þótt svo væri litið á, að frávikningin á því svæði,
sem um er að tefla, væri of mikil, verður að taka það fram.
að norska ríkisstjórnin hefur stuðzt við sögulega heinnld,
sem ljóslega tekur til sjávarsvæðisins Lopphavet, en það
er sérleyfi frá lokun 17. aldar til fisk- og hvalveiða, veitt
Erich Lorch flotaforingja samkvæmt nokkrum leyfisbréf-
um, sem sýna meðal annars, ao sjávarsvæði umhverfis
neðansjávarklettinn Gjesbaaen eða Gjesboene og fiskimið-
in þar í grennd voru talin lúta algerlega norsku drottin-
valdi. Nú er það kunnugt, að fiskimið þau, sem hér er um
að tefla, eru tvö fiskigrunn, og liggur annað þeirra, Indre
Gjesboene, milli grunnlínunnar og markalínu hins áskilda
fiskiveiðasvæðis, en hitt, Ytre Gjesboene, lengra til hafs
og fyrir utan takmörk þess fiskiveiðasvæðis, sem ákveðið
var með úrskurðinum frá 1935.
Þessi gömlu sérleyfi miða að því að staðfesta þá fuil-
yrðingu norsku ríkisstjórnarinnar, að fiskiveiðasvæði það,
sem áskilið var fyrir 1812, hafi verið í raun og veru miklu
víðáttumeira heldur en það, sem afmarkað var 1935. Hafi
það tekið yfir öll fiskimið, sem landsýn var frá, enda var
sjónvíddin, svo sem viðurkennt er af Hinu sameinaða kon-
ungsríki, á þeim tímum gildandi meginregla um ákvörðun
markalínu. Dómurinn telur, að hin sögulegu gögn, sem