Tímarit lögfræðinga - 01.07.1974, Page 8

FRAMHALDSMENNTUN LÖGFRÆÐINGA
Lestur bóka og tímarita hefur til þessa verið aðalaðferð lögfræðinga og
annarra starfshópa háskólamanna til að halda við menntun sinni, aðhæfa
hana nýrri þekkingu og nýjum viðhorfum og bæta við, þar sem prófnámið
var gloppótt. Fyrirlestrar og fræðafundir hafa þjónað sama tilgangi, þó að
í miklu minna mæli hafi verið. Námskeið með ýmiss konar sniði hafa einnig
tíðkast og það meira á síðari árum en fyrr var.
1 3. gr. laga Lögfræðingafélagsins segir, að það skuli efna til almennra
funda lögfræðinga um fræðileg efni. Á síðari árum hafa slíkir fræðafundir
verið 5 á hverju starfstímabili. Einnig hefur félagið staðið fyrir einu námskeiði
árlega. Lögmannafélagið hefur einnig sinnt fræðslumálum, bæði með funda-
haldi og námskeiðum, nú síðast með námskeiði um verksamninga á þessu
vori. Loks á lagadeild Háskólans að vinna að framhaldsmenntun lögfræðinga,
og segir um það í 3. gr. rgl. nr. 81/1970 um nýtt orðalag á 49. gr. b í há-
skólareglugerð nr. 76/1958. Hefur deildin boðið heim einum erlendum fyrir-
lesara á ári, en að auki hefur hún staðið að námskeiðum, t. d. í Evrópurétti,
og styrkt starfsemi annarra. Síðasta dæmi þess er aðstoð vegna 19. norræna
laganemamótsins, sem haldið var í júní á þessu ári. Var öllum íslenzkum
lögfræðingum boðið að fylgjast með fyrirlestrum á móti þessu.
Þó að nokkuð hafi þannig verið gert til að halda uppi framhaldsmenntun
fyrir lögfræðinga, þarf að gera betur. Lögfræðingafélagið er reiðubúið til að
auka sinn hlut, en játa verður, að óvíst er, hvernig það verði bezt gert.
Nokkrar vonir eru einnig bundnar við nám við lagadeild í svokölluðum bundn-
um kjörgreinum, en það hefst á þessu hausti. — Þörf er á að ræða þessi
mál á breiðum grundvelli, og verður það vonandi gert.
Annað atriði skiptir hér og miklu. Komið hefur í Ijós, að það, sem gert
hefur verið, nýtur mismikilla vinsælda. Fræðafundir Lögfræðingafélagsins eru
t. d. oft of illa sóttir. Að jafnaði koma á þá 20—40 menn, og er það of lítil þátt-
taka. Fyrirlestrarnir á norræna laganemamótinu voru einnig alltaf illa sóttir
af öðrum en þátttakendum. Hins vegar hafa námskeið um lagaefni yfirleitt
verið ágætlega sótt, og er þó nokkuð undarlegt, að menn skuli fremur gefa
sér tíma til að taka þátt í þeim en fundum. Er ástæða til að biðja lesendur
þessa tímarits að líta í eigin barm og hugleiða, hvort þeir hafi ekki, ef að
er gáð, þörf fyrir svolitla upprifjunar- og viðbótarfræðslu, og hvort ekki væri
þjóðráð, að þeir tækju þátt í því, sem býðst á þessu sviði.
Þór Vilhjálmsson
2