Tímarit lögfræðinga - 01.04.1988, Qupperneq 12

Hinn 31. ágúst 1965 lét Guðmundur í. Guðmundsson af ráðherradómi, og
tæpum mánuði síðar var hann skipaður ambassador í Bretlandi og sagði
bæjarfógeta- og sýslumannsembættinu lausu. Var embættið þá auglýst laust
til umsóknar og veitt öðrum en Birni frá 1. janúar 1966, en embættismanna-
skiptin drógust þó fram til 1. mars það ár. Björn hafði rækt störf sín framúr-
skarandi vel og naut trausts og mikilla vinsælda í umdæminu, án tillits til
þess hvar í flokki menn stóðu. Sú mikla mótmælaalda, sem reis í kjölfar
þessarar stöðuveitingar, á sér ekki hliðstæðu og bar glöggt vitni um þann
orðstír og vinsældir sem Björn hafði áunnið sér persónulega og fyrir
embættisfærslu sína.
Björn hófst þegar handa um undirbúning að stofnun lögmannsstofu, er
hann léti af embætti, og f marsmánuði 1966 stofnaði hann ásamt undirrit-
uðum, Skúia J. Pálmasyni og Sveini H. Valdimarssyni lögmannsstofu í
Reykjavik og rak hana með þeim í sjö ár. Hæstiréttur hafði lýst Björn lög-
hæfan til þess að flytja mál fyrir Hæstarétti án prófraunar sökum starfshæfni
hans við dómsstörf og veitt honum undanþágu frá þvi að þreyta prófraun, og
var leyfi til málfiutnings gefið út Birni til handa hinn 22. desember 1965.
Ekki þurfti Björn að kvíða verkefnaskorti, því að margir leituðu til hans.
Að lögmannsstörfum gekk hann með sama dugnaði og eljusemi og honum
var lagið við embættisstörfin. Haustið 1971 sat hann á Alþingi um skeið sem
varaþingmaður Reykjaneskjördæmis, 1972 var hann skipaður formaður nefnd-
ar til að endurskoða dómstólakerfið á héraðsdómsstigi, og 1971-1973 sat
hann í stjórn Lögmannafélags (slands. Hinn 22. júní 1973 var Björn skip-
aður hæstaréttardómari, og í Hæstarétti lauk hann glæsilegum starfsferli
f árslok 1985, 66 ára að aldri.
Björn var gáfumaður, en hafði einnig til að bera „common sense“ í rfkum
mæli og var fliótur að greina aðalatriði máls frá aukaatriðum, sem er megin-
kostur góðs dómara, og hann var ritfær í besta lagi. Björn var mikill verk-
maður og ósérhiífinn. Hann var hjálpsamur og hjartahlýr, en hafði einnig til
að bera einurð, ef á þurfti að halda. Á góðum stundum í hópi vina var Björn
hrókur alls faanaðar. Hann var vel skáldmæltur og Ijóðelskur, alinn upp við
sterka Ijóðahefð, og kunni ókjörin öll af Ijóðum, lausavísum, rímnakveðskap
og prentuðum og óprentuðum kveðskap, enda minnið traust. Björn hafði
gaman af þvf að starfa f félögum. Hann var bridgemaður ágætur og var um
árabil ein af driffjöðrum í Bridgefélagi Hafnarfjarðar, sem starfaði með blóma.
Hann var Lionsmaður og Frímúrari.
Á háskólaárum sínum var Björn einn f hópi stúdenta, sem kallaði sig
Leirskáldafélaoið oa fékkst við yrkinaar eins og nafnið bendir til. Þessir
menn urðu síðar þjóðkunnir, en af öðrum störfum. Löngu síðar kom þessi
hóour stundum saman á heimili eins þeirra, sem var sýnu kunnastur. Fundar-
staðurinn var á Bessastöðum.
Björn Sveinbiörnsson var karimenni í iund. Árið 1951 hafði innvortis blæð-
ing nærri riðið honum að fullu. Áratug sfðar hlaut hann hjartaáfall, og oftar
en einu sinni varð hann að fara á spítala til meðferðar og aðgerða. En ávallt
var hann jafnæðrulaus.
Hinn 22. maf 1954 gekk Björn að eiga etfirlifandi konu sína Rósu Lofts-
dóttur, útgerðarmanns Loftssonar og k.h. Ingveidar Ólafsdóttur. Var það
heillaspor fyrir þau bæði.
6