Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1927, Blaðsíða 8

6
leyti, þeirra menlun liður líka við aðferðina og þeir verða
síður vísindamenn, sem gera sjálfstæðar rannsóknir og finna
ný sannindi.
Pó er ekki þar með sagt, að heppilegt sje, að hver kenn-
ari taki sig til að skrifa nýja kenslubók í sinni grein. Slíkt
getur verið nauðsynlegt þar sem fáar kenslubækur eru til
eða engar eins og var t. d. í ísl. lögum þegar lagaskólinn,
tók til starfa, en lítil þörf á því fjuir íslenska læknakennara,
sem eiga úr hundruðum erlendra kenslubóka að velja, sem
hægt er að gefa út með miklu minni tilkostnaði en íslensk-
ar bækur og endurnýja eftir þörfum.
Ef vjer nú lítum á fyrirlestrakensluna, þá fylgja henni lika
bæði kostir og lestir. Aðalkostirnir eru fyrir kennarana,
sem með því móti verður að sökkva sér miklu dýpra niður
í það efni, sem þeir ætla að tala um, en það verður aftur
til þess að þeir mentast sjálfir betur, og ef til vill til þess
að þeir flnna frekar nýjar leiðir.
Fyrir nemendurna er það líka kostur að hlusta á góða
og snjalla fyrirlestra og með því móti fá þeir meira að vita
um það, sem kennarinn tekur til meðferðar en þeir mundu
fá af kenslubókum og yfirheyrslum.
En gallar eru á þessu kenslufyrirkomulagi ekki siður en
hinu. Aðalgallann gat jeg um áðan, hvað yfirferðin er lítil
og að kennarinn kemst ef til vill aldrei yfir alla kenslu-
greinina. Jeg man það um einn erlendan prófessor, sem
til var ætlast, að stúdentarnir tækju próf hjá eftir þriggja eða
fjögra ára nám, að stúdentarnir reiknuðu út, að honum
mundi endast fagið í 13 ár, ætti hann að komast yfir það
alt. Það gengur ef til vill ekki svona seint hjá öllum, en
seint gengur það og neyðir stúdentana til þess að leita sjer
annarar fræðslu, annaðhvort upp á eigin spýtur eða þá með
því að kaupa sjer kenslu aukreitis. Afleiðingin verður sú,
að nemendurnir sækja kenslustundirnar miklu ver, þvi að
fæstir ganga mentabrautina til þess eins að verða vísinda-
menn og nú á tímum geta menn ekki heldur orðið visinda-
menn í öllum greinum náms sins.