Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1927, Síða 14

12
Hann er fæddur á Hrauni á Skaga í Skagafjarðarsýslu á
árunum 1852—54, launsonur Jóns bónda á Hrauni, en kend-
ur manni á næsta bæ, er Sigurður hjet. Það föðurnafn bar
hann framundir fermingaraldur. Móðir hans hjet Guðbjörg,
er að sögn Arnórs prests í Hvammi í Laxárdal andaðist úr
holdsveiki. Snemma mun hann hafa farið í dvöl, var um tíma
í Höfnum, rjeri til sjávar á Blönduósi og heyrði jeg hann
segja frá því sjálfan, var hann þá unglingur að aldri. Seinna
fór hann að Þingeyrum til þeirra feðga Jóns og Ásgeirs.
Lærði þar smíðar og vann við Þingeyrakirkju í ein 3 ár.
Á yngri árum þótti hann inikill fyrir sjer, var burðamaður
mikill, hneigðist allmikið til drykkjar, sem bæjarbragur var
á Þingeyrum, og var þá ekki einhami. Mentunar naut hann
engrar, en lærði þó að skrifa og skrifaði laglega hönd. Hann
var athugull og minnugur, en sjerlundaður, hafði yndi af
gletni og skopi, en þó manna spjehræddastur, dulur i skapi
en vinfastur og tryggur, hefnigjarn og langminnugur jafnt á
greiða sem mótgerðir. Með þessum mörkum var hann
brendur, er jeg kyntist honum um aldamótin. Hann varð
kunningi minn góður og trúði mjer, að jeg held, mörgum
betur. Að eðlísfari var hann fremur tortryggur, hafði orðið
fyrir ýmsum vanhöldum vináttunnar og minningarnar um
það settust fyrir hjá honum. Hann var ágætur verkmaður,
ötull og afkastamikill og útsjónarmaður við smíðar. Eftir að
hann hætti að drekka gerðist hann samhaldssamur og pen-
ingum þessum safnaði hann siðustu 20 árin, sem hann lifði,
dró þá saman af vinnulaunum sínuin. Hingað mun hann
hafa flutt af Blönduósi um eða eftir 1890. Hann var afar
vandaður í viðskiftum og orðheldinn og stöku sinnum gat
það komið fyrir, að hann gerðist full auðtrúa. Trúmaður á
kirkjunnar vísu var hann enginn og hafði megna óbeit og
fyrirlitningu á allri prestadýrkun og kreddulærdómum. Þá
sjaldan hann settist á »eintal sálarinnar«, um þau efni, mun
hann hafa talið sig únítara. Hann var einstæðingur alla æíi
og fór sjaldnast hinar svo kölluðu »mannaleiðir«. 1 huga
hafði hann að hverfa heim, en dró það of lengi uns hann